49th Parallel Ciekawostki

Pozostałe

Prasa brytyjska zarzuciła filmowi, że przedstawia Nazistów w zbyt dobrym śietle. Emeric Pressburger odpierał ataki, mówiąc że wśród Niemców było tyle samo dobrych ludzi, co złych. Do tej opinii przyłączył się Michael Powell, pisząc anwet list do gazety "The Times". Jednak taka opinia nie zaszkodziła filmowi - w 1941 roku był najabrdziej kasowym filmem w Wielkiej Brytanii oraz do dnia dzisiejszego pozostaje najbardziej kasowym filmem brytyjskim w USA.

Otwierające film sceny zostały nakręcone przez Freddiego Younga ręczną kamerą wystawianą przez okna pociągów, samochodów, czy samolotów.

Raymond Massey, Leslie Howard i Laurence Olivier zgodzili się - z uwagi na wojnę - na połowę swoich gaż.

Raymond Lovell omal nie utonął w scenie, w której jego samolot rozbija się i ląduje w wodzie. Lovell nie umiał bowiem pływać, a samolot zaczął się topić szybciej niż zakładano.

Do roli Anny wybrano początkowo Elisabeth Bergner. Pewnego dnia, Bergner została zauważona przez kobietę z kolonii Hutterite (kolonia ta brała udział w kręceniu filmu) podczas palenia papierosa i malowania paznokci. Rozzłościło to kobietę do tego stopnia, że uderzyła aktorkę z całej siły w twarz. Kręcenie filmu wstrzymano, zaś reżyser Michael Powell musiał ubłagać społeczność Hutterite, by kontynuować kręcenie filmu. Bergner została zastąpiona młodą aktorką Glynis Johns (choć na dalekich ujęciach można zobaczyć właśnie Bergner). Mówiono też, że jedynym powodem, dla którego aktorka zgodziła się na udział w tym filmie była możliwośc wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Bergner bowiem jako niemiecka Żydówka mieszkająca w Anglii, uznała za wysoce niebezpieczne pozostanie w Europie z uwagi na Nazistów.

Esmond Knight miał zagrać pułkownika Hirtha, jednak trafił do Marynarki Wojennej w przeddzień wybuchu działań wojennych.

Anton Walbrook połowę swojej gaży przeznaczył dla Czerwonego Krzyża.

Łódź podwodna ukazana w pierwszej ze scen to replika prawdziwej łodzi podwodnej zbudowana w stoczni Halifax. Rząd kanadyjski, mimo że był zaangażowany w produkcję filmu, nie wypożyczył żadnej łodzi, bowiem wszystkie partolowały wówczas wody na granicach państwa.

Historia przedstawiona w filmie, jest oparta bez wątpienia na losach niemieckiego pułkownika Franza von Werra, któremu udało się zbiec z kanadyjskiego więzienia.

Michael Powell zapomniał, że Nowa Fundlandia w momencie kręcenia filmu była Kolonią Korony, nie zaś częścią Kanady. Kiedy więc zgodnie ze scenariuszem wprowadzono na nowofundlandzkie wody łódź podwodną, natychmiast zareagowało Ministerstwo Cła i Akcyzy, które skonfiskowało łódź i domagało się uiszczenia odpowiedniej opłaty celnej. Sprawa ostatecznie się wyjaśniła, dzięki pomocy gubernatora Nowofundlandii. Nowa Fundlandia stała się prowincją Kanady w 1949 roku.

Film otrzymał pełnomocnictwo Ministerstwa Informacji w celu ogólnoświatowego poszerzenia wiedzy (choć w szczególności Amerykanów) na temat działalności Nazistów.