Również się zgadzam z określeniem "arcydzieło":) I wizualnie, i fabularnie, i... sensualnie. Według mnie, film pokazuje to, że własną połówkę znaleźć jest cholernie ciężko. Że gdzieś tam jest, ale prawie nigdy jej nie odnajdziemy. Smutne, ale życiowe.

Kiedy w końcowej scenie bohater odwraca się w stronę pędzącego pociągu (co zresztą jest nawiązaniem do początku), jej tam nie ma. Tak jakby jej nigdy nie było. Wspominając o śnie, obydwoje prowadzą monologi do osób, których nie ma. Do miłości, których nie spotkali. Osoby z pierwszej historii są tylko przenośnią miłości, którą moglibyśmy spotkać.

Najważniejsza według mnie jest historia numer 2, ponieważ przedstawia prawdziwe przesłanie filmu. Niemożliwe jest to, żeby akurat osoba mieszkająca blisko nas była tą jedyną.