Może zacznę od tego,że cały film nabiera prawdziwego sensu kiedy usłyszy się melodię na napisach końcowych i przypomni wszystkie ich wspólne chwile. Wtedy zdajesz sb sprawę z tego jak los jest okrutny. Wcześniej główni bohaterowie byli tak daleko od siebie ,ale próbowali szukać kontaktu,teraz,gdy są blisko wszystko zostało przesądzone. To takie smutne...
No,ale wracając do wątku to mam 2 ulubione sceny. Ta,w której bohaterowie spotykają się na stacji i witają po rozłące. Ale rozwaliła mnie totalnie scena,w której Sumida sama przed sobą przyznaje,że Tohno nigdy nie będzie patrzył na nią w taki sposób jak na Akari. Wzruszyłam się,a łzy same popłynęły. Najprawdziwsza scena z całego filmu,aczkolwiek przyznaję,że ostatnia jest równie piękna, co i smutna. Rozpisałam się ;)