Telewizyjne dzieło z nie byle jaką obsadą. Charles Bronson (bez wąsów :O) w roli działacza związków zawodowych, który po latach pracy dla korporacji wyzyskującej górników w końcu buntuje się i zaczyna walkę z dawnymi kolegami. Tym razem jednak niespodziewanie nie posługuje się pistoletem (co ciekawe francuski plakat przedstawia bohatera z bronią w ręku, a takich scen tu nie uświadczymy) a jedynie słowem.
Całośc to w zasadzie fabularyzowany zapis rozwoju kampanii wyborczej Jocka Yablonski'ego, który operuje bardziej metaforami niż konkretnymi obietnicami wyborczymi (ja bym chyba na niego nie głosował, bo charyzma to nie wszystko). Między tym wszystkim mam,y jeszcze historię nieudacznika, który decyduje się zamordowac głównego bohatera, bo narzeczona zrobiła mu loda <sic>. Niezbyt to wciągające, ale ponoc prawdziwe, więc dziwny jest ten świat. Nie przekonuje mnie nagły wybuch empatii u Yablonski'iego, który wyraźnie sam nie umie wytłumaczyc czemu przez lata pomagał wyzyskiwac górników, a potem zrobiło mu się ich szkoda. Mocno zakompleksiony killer wydał mi się natomiast zbyt przerysowaną postacią, choc jego fobie w czasie prób zabójstwa zostały ciekawie zilustrowane.
Bronson bez wąsa gra w sumie lepiej niż z nim, bo rola nawet niezła. Choc przycmiona przez drugi plan (Burstyn) oraz epizody. Ellen Barkin w roli głupiutkiej femme fatale, oraz Keanu Reeves jako pokręcony morderca to całkiem niezłe i specyficzne występy, które wyraźnie błyszczą mimo że wtedy raczej nikt nie wróżył im kariery. Początkowa scena zawalenia się kopalni i niespodziewany finał też wypadły świetnie.
Ogólnie mam mieszane uczucia do tej produkcji. Mimo wielu wad polecam, chocby dlatego że Bronson grający polityka to miła odmiana po dziesiątkach ról policjantów.