Główny bohater jest znudzony swoim monotonnym życiem pozbawionym radości, czuje się niewolnikiem, kiedy wreszcie zrywa swe łańcuchy to czuje że znowu żyje. Jesteśmy niewolnikami samych siebie, tyramy dla korporacji które mają nas gdzieś, liczy się dla nich zysk. Świat opanowany został przez wszechobecny wyścig szczurów, nie potrafimy cieszyć się życiem, tym co mamy, nie zauważamy tego że jesteśmy szczęśliwi, gonimy złudne szczęście. Nasz bohater w końcu to zrozumiał i postanowił być wolny oraz szczęśliwy, zmotywowała go do tego trochę koleżanka jego córki którą chciał mieć gdy tylko ją ujrzał, a ona chciała jednak gdy dochodzi do kulminacji powstrzymuje on swoje pierwotne instynkty, dociera do niego że życie to coś więcej, pyta jej nawet o to jak czuje się jego córka, w tym momencie jest naprawdę szczęśliwy.

Ricky jest chyba najbarwniejszą postacią w tym filmie, jego podejście do życia i tytułowego "piękna" rzeczy, którego nie dostrzegamy, które chowa się za nimi. Nagranie foliowej reklamówki latającej na wietrze uważa za najpiękniejszą rzecz jaką kiedykolwiek sfilmował. Co pięknego może być w reklamówce? Może gdybyśmy nie pędzili na złamanie karku, zatrzymali się na chwilę i spróbowali dostrzec piękno nawet w tak prostych rzeczach to świat byłby piękniejszy. Chłopak nie ma prostego życia ze swoją schorowaną matką oraz ojcem, byłym wojskowym. Wszyscy uważają go za świra, ale to może właśnie on jest najnormalniejszy z nich wszystkich?

Carolyn to taka typowa kobiet sukcesu z kryzysem w małżeństwie i słabych relacjach z córką, mimo iż początkowo uważa inaczej. Znudzona życiem podobnie jak jej mąż. Kiedy zaczyna spotykać się z tym typkiem od nieruchomości to zaczyna czuć że znowu żyje, jest szczęśliwa. Potem chce zabić swojego męża, nie chce być ofiarą, woli być sprawcą.

Frank, ojciec Rickiego, były wojskowy, surowy w sowich przekonaniach, pała nienawiścią do homoseksualistów, kiedy podejrzewa swojego syna że uprawia seks z sąsiadem za pieniądze to wpada w furię, płacze i każe synowi wynosić się z domu, z jednej strony go kocha, z drugiej jego duma i przekonania biorą nad nim górę. Później idzie to Lestera, całuje go, potem wraca aby go zabić. Jak dla mnie to sam się w nim zakochał, nie mógł znieść że obudziło się w nim coś czego sam nienawidził, nie mógł zabić sam siebie, zabił więc przyczynę jego zawahania orientacyjnego, nie mógł przyznać się samemu sobie do porażki.

Angela, przed obejrzeniem filmu można pomyśleć że to ona jest główną bohaterką i ogólnie cały film i główny wątek kręci się w okół niej, w rzeczywistości w filmie pojawia się raczej rzadko, zostaje w pewnym sensie użyta do zbudowania głównego wątku, ale nie opiera się on na niej. Na końcu dowiadujemy się że nie uprawiała wcześniej seksu, a chwaliła się wszystkim ile to ona facetów nie miała, zaczyna też do niej docierać że jest "typowa", niczym się nie wyróżnia i strasznie ją to dołuje.

No i na koniec Jane, w sumie to chyba najmniej barwna postać, zarówno pod względem fabularnym jak i aktorskim, jest ona tam bardziej w celu pospinania ze sobą wątków, oczywiście jest też częścią jednego z nich, nawet najważniejszego, życia Lesnera. Nienawidzi swojego ojca, chciałaby aby bardziej się nią interesował, mimo iż na początku wydaje się rozwydrzoną nastolatką to na koniec okazuje się że po prostu jest zniszczona psychicznie, a w środeczku to naprawdę dobra dziewczyna.

Tak więc był to naprawdę dobry film, nawet nadal jest. Spodziewałem się jakiegoś typowego romansu, czegoś typu "Pamiętnik", jednak otrzymałem kawał dobrego kina, połączenie komedii i dramatu, jak i filmu psychologicznego, nie mogło być lepiej. Genialna muzyka oraz zdjęcia. Polecam gorąco.