witajcie Słoneczka,

dziś trochę ponarzekamy na opinię ogółu.
„znakomity film”, „najlepszy”, „arcydzieło”, „niedoceniony”.
filmweb wykrzykuje setki takich słów, gdy tylko zerkniemy na wyrażone zdanie odbiorców.

nie wiem jak ładnie zacząć. dużo tutaj rzeczy, które na ogół lubimy. kreacja psychopaty (nawet kilka), dobry soundtrack (!!!), kevin spacey (do Pana kevina jeszcze wrócimy) oraz tandetne ukazanie lat 90.

Aniołeczki, nie jest mi dziś do śmiechu, film odbieram jako amerykańską, familijną paplaninę o różnych wartościach i przekładzie tych wartości na jakość życia.

kreacje są niesamowicie przejaskrawione, ale brakuje mi w tym smaku i klasy. film oglada się ciężko i wolno, amerykańskość przytłacza.
powiecie mi, ze przecież lubię amerykański blichtr i kicz. lubię, ale tutaj tone w nim, dławię się i mam dosyć.

cała historyjka ma potencjał, ale jest przedstawiona dziecinnie i umoralniająco. może nie jest to znienawidzona przeze mnie „nowoczesna przypowieść”, ale daleko od tej kategorii nie odchodzi.

kolejna sprawa. kevin i jego jakże idealna ilustracja modnego (ale głęboko zakorzenionego w kulturze nastolatków) słowa „dilf”. jak przeczytałam komentarz (podejrzewam) pewnej internautki o treści „mmmm lester to taki dilf”, polałam się herbatką. no Kochani, szanujmy się. notabene żal mi kevina, bo lubię go jako aktora, a został właściwie wykluczony z branży.

jeszcze jedna sprawa: przez ilosc wątków, osób, powiązań jestem trochę oszołomiona. z filmu tworzy się masa, która gęstnieje z każda kolejną sceną. mimo to, nie mogę pochwycić jej jako całość, przelatuje mi przez palce.
obecnie produkcja staje przed moimi oczami jako niekształtny, kolorowy bełkot.

już się nie burzcie proszę, Kochani-Piszący-Że-Ten-Film-To-Arcydzieło.
dobrze, ze jesteście, chętnie skonfrontuję moje zdanie z Waszym

miłej nocy,
uściski, M

ad. do oceny: zapytacie czemu moją krytykę zwieńcza zadowalająca 3.5/5. odpowiedź jest banalna, ale jednocześnie trudna. przemyśle to i dokonam edycji.