Film, który w Ameryce stał się legendą i przez dziesiątki lat dostarczał amerykańskim nastolatkom powodów do śmiechu i szyderstwa (choć dzieci w wieku wczesnoszkolnym mogły ewentualnie zmoczyć się w gacie).
Rodzeństwo Sandy (nieopierzona Helen Hunt) i Scott zaczynają eksperymentować z narkotykami. Scott wkrótce sam zaczyna dilować. Tak się składa, że w tym samym czasie do szkoły dołącza nowa pedagog (pieńkowata Diana Scarwid), która zaczyna samotną krucjatę przeciwko narkomanii  wśród uczniów (oczywiście reszta ciała pedagogicznego ma na to wywalone).
Jest twór tak rzygawicznie zły, że prawdopodobnie ma działanie mutagenne.
Oto jakie smaczki możemy tu wyłowić:
- Helen Hunt wyskakuje przez okno po zażyciu chałupniczego angielskiego pyłu, przygotowanego przez swojego chłopaka-idiotę na lekcji chemii.
- Dziewczyna zjeżdża samochodem z klifu krzycząc "weeeeeeeeee!!!" po wypaleniu jointa z dodatkiem PCP.
- Diana Scarwid robi przeszukanie w uczniowskich szafkach, konfiskując ilość narkotyków jakiej nie powstydziłby się sam Pablo Escobar i pali je na sali gimnastycznej wygłaszając patetyczno-pierdzące przemówienie.
- Diana Scarwid pokazuje naćpanemu nastolatkowi w szpitalu motywacyjny plakat z Markiem Spitz'em (amerykański pływak) w samych gaciach.
- Diana Scarwid robi akrobacje na rowerze w szmaragdowym dresie.
Do tego wszystkiego dostaniemy tragikomiczną grę aktorską, tonę koszmarnych dialogów, slang, którego używano być może w latach 50. (“You’re a doper!”) i pioseneczkę Ricka Springfielda na wejściu.
Całość wydaje się być nakręcona przez kosmitów, którzy absolutnie nic nie wiedzieli o amerykańskich nastolatkach lat 80 jak również o używkach. Jednak nie ma tego złego, bo scena z Helen Hunt i oknem przeszła do historii i nawet po latach dostarcza zmasowanej porcji guilty pleasure.
And remember kids - just say no!