Film porusza dwa problemy - co znaczy dobra historia, i kim trzeba być by dobre historie tworzyć. Drugi wątek dużo lepszy, faktycznie czuję, że w czarnobiałych sekwencjach Wes Anderson odmalował portet swój i współpracowników.
Odpowiedzi na pierwszy problem natomiast nie dostaniemy, bo film ją traktuje po macoszemu - co chwila autor musi nam przypominać z czym stara się walczyć, czyli stanowiskiem wg. którego 'wszystko co na ekranie jest umową, pamiętajcie, to nie jest prawdziwe!!'. Próbuje z tą tezą polemizować w najgorszy możliwy sposób - mówi 'jeżeli nie zaśniesz, to się nie obudzisz', czyli żeby delektować się historią, trzeba wyłączyć mózg. Brzmi to fatalnie w filmie, który ma tej historii za mało, by być w stanie tę tezę wesprzeć. O tyle rozczarowujące, że film, który fantastycznie bronił znaczenia dobrej historii, nawet jeżeli nieprawdziwej, już powstał. Mam pewne podejrzenia, że Wes Anderson nawet o nim słyszał, 'Grand Budapest Hotel' się ten film nazywał.
Co więcej, mi bardzo brakło klamry do tego filmu. Dwa problemy, które aż się proszą o zsumowanie i pokazanie jak na siebie wpływają - jak konkretnie życie artysty wpływa na sztukę, którą tworzy? Dlaczego to, że sztuka jest jedynym co pana reżysera trzyma przy życiu jakkolwiek na tą sztukę wpływa? Jak romans pana scenarzysty wpłynął na fabułę, albo fochy divy na spektakl? To dobre pytania, które same z tematyki wypływają, a nigdy nie są adresowane.
Swoją drogą, pierwszy raz chciało mi się autentycznie wymiotować na filmie w ciągu pierwszych 10 minut. Nie mam pojęcia co się stało, czy się odzwyczaiłem od pasteli i filtru koloru curry, ale lekko wtedy mną szarpnęło. Poza początkowymi turbulencjami, film Andersona jak film Andersona - technicznie bezbłędny, a każdą klatkę można traktować jak najlepszy plakat.