podpisuje się pod tą opinią. Bohaterowie zamiast budzić moją sympatię, zawzięcie pomagali mi w budowie muru irytacji i zażenowania bez ustanku dostarczając kolejne cegły. Po za tym, że bardzo ciężko było się podczas seansu uśmiechnąć, gdy próbowałem traktować film jako dramat, szybko zdałem sobie sprawę, że nie potrafię się utożsamić z problemami tych ludzi, których poszczególne decyzje były dla mnie jednostajnie głupie - w ten sposób można by znów wrócić do tezy, że film jest komedią, ale nie; nie dałem rady się z tych głupich decyzji śmiać.