Słyszy...
Pierwszy raz płakałam na filmie. Zazwyczaj mi się to nie zdarza. Ale wystarczył kadr na twarz tego chłopczyka i od razu mi napływały łzy do oczu. Ten mały, po prostu miał w oczach coś tak przejmującego i smutnego, ze nie dawałam rady. Film jest bardzo dobry. Może naiwny, ale na pewno nie jest badziewiem. Uważam, że w realnym świecie też ma prawo coś takiego się zdarzyć. Mam koleżankę, która odnalazła matkę, z którą teraz na nowo poznaje się i przede wszystkim stara się zrozumieć, dlaczego ją oddała. Muzyka w tym filmie, to tak wielki atut, że aż brak mi słów. Meyers i Russell również nieźle sobie poradzili. Jestem pełna podziwu, bo rzadko jest tak, aby film wzbudzał tyle emocji. 9/10

fabuła beznadziejna, aktorzy do zaakceptowania, ale muzyka... TO JEST COŚ!!! muzyka jako zjawisko w ogóle sama w sobie jest wyjątkowa, ale w tym filmie... aż brak mi słów!!!
wiem, że zaraz pewnie zleci się tysiąc osób opowiadając, że nie, muzyka z filmu jest właśnie beznadziejna i w ogóle, i wiem, że obraz nie był dopasowany do dźwięku - nie trudno zauważyć, że rush dyrygował w kompletnie innym tempie i rytmie niż powienie, a poza tym tego, co leciało w tle, jak pierwszy raz rush przysiadł do gitary nie daz się zagrać na samych pustych ;D ale i tak uważam, że muzykę zrobili wspaniałą xD

to chyba ona mnie rozczula w tym filmie