Niecodzienna konwencja posłużyła Luhrmannowi do zbudowania tej epickiej historii miłosnej. Postanowił on przywrócić do życia elementy i schematy, które swoje ostatnie wielkie triumfy święciły dobre 50 lat temu. Nie tyle to jednak archaizm, co swego rodzaju hołd dla klasycznego kina. Ale czy udany? Sporo tu niezdecydowania - zabawne przerysowanie miesza się z niezgrabnym kiczem, a klasyczne składniki rozbijają się o bardzo współczesną realizację. Taki film przecież aż prosi się o pewien powrót do korzeni - wykorzystanie plansz, starych technik, mnóstwa statystów. Ale nie, w ich miejsce mamy bezpłciowy świat z komputera - od okrętów i samolotów, po krajobrazy piękne do zarzygania (niesamowite, że kraj tak piękny jak Australia, można było sfilmować w tak beznadziejny sposób). Archaiczni są tylko bohaterowie i ich miłość. Pośród tej (realizatorsko) nieciekawej scenerii rozgrywa się bowiem historia na miarę 'Przeminęło z wiatrem'. Historia zapierająca dech w piersiach, historia którą bardzo chciałbym się przejąć. Ale nie mogę, zwłaszcza, że z każdą następną minutą jest o to coraz trudniej. Kolejne sceny rysowane są coraz grubszą kreską, a jednocześnie znika przymrużenie oka. Brak tu niestety polotu, choć w 'Australii' niewątpliwie widać miłość do magii starego kina. Szkoda tylko, że czarodziej Luhrmann swoją sztu(cz)kę zawalił.