"Powinniśmy rozmawiać tylko o muzyce" - oburza się wokalista Septentrional, gdy do historii haitańskiego zespołu po raz kolejny wkradają się niemuzyczne treści. Czy można jednak inaczej opowiedzieć o grupie, której początki sięgają 1948 roku, a korzenie - kolonialnej przeszłości, frankofońskich wpływów, tradycji voodoo? Każdy wątek porusza tu inną strunę haitańskiej historii i kultury. Życiorysy muzyków poszerzają ramę opowieści o tło społeczne. Poszczególne utwory - jak ten na cześć prezydenta Duvalier, de facto krwawego dyktatora - odnoszą się do politycznych uwikłań i ceny, jaką zespół musiał ponieść, by przetrwać. Nawet dźwięki, łącząc tradycję kubańskiego big bandu i rytmy voodoo, mówią o czymś więcej niż muzyka.
Septentrional, dwudziestoosobowy zespół pod batutą "Maestro" Ulricka Pierre’a Louisa, to symbol Haiti, a przede wszystkim typowego dla jego mieszkańców ducha buntu, który niegdyś doprowadził tę byłą kolonię francuską do niepodległości i ustanowienia pierwszej czarnej republiki na świecie, a dziś pozwala jej trwać pomimo biedy, kolejnych krwawych rządów i klęsk żywiołowych.