Choć film spotkał się z dość dużą falą krytyki, to moim zdaniem, jest to jeden z lepszych, a co ważniejsze - współczesnych horrorów ukazujący, jak zwyczajowo przyziemne problemy oraz trauma przeszłości, w połączeniu z wyobrażeniami dziecka, mogą doprowadzić do rozpadu świadomości dorosłej osoby. I faktycznie, gdybyśmy podeszli do filmu czysto klinicznie i czepnęli się medycznej terminologii, mamy podręcznikowy przykład rozdwojenia jaźni. Mamy kobietę ( a kobiety cierpią na to zaburzenie znacznie częściej niż mężczyźni ), której trauma po śmierci męża ( przyczyną osobowości mnogiej jest przede wszystkim traumatyczne przeżycie w aspekcie śmiertelności lub/i seksualności ), wytworzyła system obronny w postaci drugiej osobowości, która jest skupiskiem zła, żalu, pustki. Interesującym zabiegiem jest sam fakt, iż dziecko swoimi wizjami o potworze z szafy, potęguje coraz to częstsze wybuchy drugiej osobowości matki. Bowiem kto wpuścił ten spełniający się w realiach koszmar do życia dwuosobowej rodziny? Nie chłopiec. Nie sąsiedztwo. A pogarszający się stan matki, który od zmęczenia, przez przypadkowo znalezioną książkę, urzeczywistnia się raz za razem, z kolejną nieprzespaną nocą i narastającą drażliwością ( co w przypadku braku snu jest dość zrozumiałe :) ). Z racji innowacyjności w konspekcie całej fabuły, zakończenie traktuję z lekkim przymrużeniem oka :) Bo fakt faktem, to nie jest gore, czy opętanie. To zwyczajny film, traktujący o zaburzeniu psychicznym matki, której duchy przeszłości dały znać po kilku latach, dlatego go polecam. Dla porównania innych oraz czysto zawodowo :)