Barbara nie jest wartką i trzymającą w napięciu opowieścią. Każdy jej dzień na prowincji
wygląda tak samo, nawet wizyty Stasi są regularnością. Barbara nie użala się nad swoim
losem, stara się cieszyć chwilami spędzonymi z narzeczonym, pomagać pacjentom i
zachować w sobie resztki człowieczeństwa. Wydaje mi się, że na tym polega siła filmu -
pokazuje ciężar życia codziennego. O ile trudniej jest znieść ciężar życia w totalitarnym
państwie, kiedy nie ma okoliczności sprzyjających byciu bohaterem. Kiedy każdego dnia trzeba
staczać walkę o swoją tożsamość.

Choć w filmie dość wyraźnie widać krytyczny stosunek do NRD to moim zdaniem reżyser nie
ocenia tego systemu jedynie źle. Pokazuje jedynie różne postawy wobec NRD-owskiej
rzeczywistości - donosicieli, Stasi, "ofiary" (Stella) i ludzi takich jak Barbara.

Film był często porównywany z "Życiem na podsłuchu" i tego porównania na pewno nie
wytrzymał. Mimo to uważam, że jest to obraz bardzo dobry, elegancki. Podoba mi się to, że
Niemcy potrafią robić filmy dot. komunizmu, które nie epatują w sposób agresywny
nienawiścią do systemu. Bardzo dobra gra Niny Hoss.