4 Oscary za scenografię, zdjęcia, kostiumy i muzykę zapewne zasłużone, ale po raz kolejny spotykam się u Kubricka z filmem robionym głównie dlatego, by nacieszył oko reżysera i grono osób poszukujących doznań wizualnych. Kubrick genialnym reżyserem jest, jego wpływ na swoje produkcje jest widoczny aż nadto, jednak patetyczność przekazu ma też swoje granice, za którymi przeradza się w sztuczność. Po raz kolejny na próżno szukać choćby źdżbła naturalności w grze aktorskiej. Żołnierze, jak w "Ścieżkach chwały" w scenie bitewnej padają na ziemię w arcyśmieszny sposób (sama bitwa także wygląda przedziwnie, angielskie oddziały po prostu niestrudzenie ruszają do przodu po francuskie kule - ale to temat dla koneserów historii wojen). Dialogi, choć buchające perfekcyjnie dobranym słownictwem, sprawiają wrażenie rzemieślniczo wykutych na pamięć. Jest tu oczywiście próba przeniesienia na ekran tamtejszej rzeczywistości, w której wyższe sfery spędzały dnie na takich właśnie kwiecistych pogawędkach, ale każdy wie o nieskończonym powtarzaniu scen przez Kubricka, do momentu, aż nie zadowolą jego samego. Wyzbywa w ten sposób swoje filmy z bardzo istotnego elementu aktorskiej spontaniczności, czego oko ludzkie być może nie wychwyci przy genialnym Jacku Nicholsonie, ale przy "Pomarańczy" czy "Barrym Lyndonie" już tak. Moja ocena: 7/10.