Beczkę Amontillado” otwiera scena teatrzyku kukiełkowego, w której zachwycona i wyjąca z uciechy gawiedź patrzy na błazna, którego szyderstwa i knajackie żarty zostają ukrócone przez posępną śmierć. Zapewne oznacza ono średniowieczne przypomnienie Memento mori, będące przestrogą przed zapomnieniem się w sprawach doczesnych, które przemijają wraz z nieuchronną śmiercią. Koniec czeka także zadufanego i pełnego pychy Fortunato, którego życie, niczym kolorowego trefnisia, wypełnione było dotąd zabawą oraz strojeniem sobie niewybrednych żartów z przyjaciół. Zapomniał już, a może nigdy nie zdawał sobie sprawy, iż śmierć może dosięgnąć człowieka w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Dlaczego nie miałoby się to stać podczas karnawału, w czasie, kiedy śmierć jest ostatnią rzeczą, o której pomyślałby człowiek?

Porównując krótkometrażówkę Jeannota poświęconą jednemu z opowiadań mistrza Poe ze współcześnie kręconymi w Polsce filmami o tematyce historycznej lub quasi-historycznej („Quo vadis”, „Ogniem i mieczem”, „Stara baśń”), zauważyłem, iż prawie 30 lat temu strona wizualna tego typu obrazów stała na dużo wyższym poziomie. Dzisiejsze produkcje Kawalerowicza czy Hoffmana przypominają statyczne ubogie teatrzyki, w których aktorzy odgrywający swoje role robią to z wdziękiem worka cementu. Jeszcze gorzej prezentuje się w nich kwestia zdjęć. Obserwując wyżej wymienione filmy miałem wrażenie, jakby robił je upośledzony ruchowo amator, czerpiący swoją wiedzę o kinie z południowoamerykańskich oper mydlanych. W „Beczce Amontillado” kamera cały czas jest w ruchu, z uwagą i jakąś taką wręcz niecierpliwością, która oczywiście od razu przenosi się na widza, śledzi poczynania bohaterów. Nie ma tu mowy o statyczności. Kiedy postacie są w ruchu, kamera żywo podąża za nimi. Efektem takiej idei pracy operatorskiej są bardzo dobre zdjęcia ciemnych, skrywających mroczne tajemnice i ociekających wodą korytarzy, znajdujących się pod pałacem głównego bohatera.

Co prawda „Beczka Amontillado” to film krótkometrażowy, ale warty obejrzenia, choćby po to, aby przekonać się, jak polscy filmowcy interpretują prozę Edgara Allana Poe.