Bez granic to może ten film i jest, lecz miłości jest w nim jak na lekarstwo. Pomysł był ambitny: opowiedzieć o miłości niespełnionej, o rzadkich spotkaniach i długich przerwach między nimi, a wszystko to w otoczeniu okrucieństw tego świata. Niestety realizacja pomysłu pozostawia wiele do życzenia. Między Jolie i Owenem chemii jest niewiele, a w szczególności w początkowym, kluczowym przecież dla wykiełkowania uczucia momencie. Stąd trudno uwierzyć w ich uczucie, a kiedy już zaczyna się w nie wierzyć, film się kończy i w widzu (czyli we mnie) pozostaje niedosyt. Jeszcze gorzej jest z owym otoczeniem. Tragedie Etiopii, Kambodży i Czeczenii są tylko narzędziem, dodatkiem, tłem. Film stawia wiele pytań na temat możliwości pomagania innym, na temat cierpienia. Na żadne z nich nie odpowiada, bo przecież nie to jest istotne. Umieranie dekoracją, do tego się to wszystko sprowadza.
Szkoda, bo film mógł opowiedzieć o pasji, o poświęceniu się dla innych, o poświęcaniu innych dla idei, o poświęcaniu idei dla praktycznych korzyści, o cenie jaką płaci się za podążanie indywidualną drogą i uczuciu, jakie w tak niesprzyjających warunkach może rozkwitnąć. Naprawdę szkoda.