Z jednej strony, historia ma olbrzymi potencjał. Prosty człowiek jakich wielu (biedny pianista) dostaje od losu złą kartę. Jakby tego było mało, przypadkowa śmierć, w którą był "zamieszany" okazuje się tylko początkiem jego kłopotów. Czarno-białe zdjęcia, mgła, deszcz, noc, ponury klimat, zacięta femme fatale i protagonista staczający się w coraz większą beznadzieję. Podróż do ukochanej, która zamienia się w walkę z przeznaczeniem. Akcja rozgrywająca się wg logiki cynicznego, pokrętnego umysłu Ala, a nie tej przyjętej przez widzów. Koszmar na jawie.

Noir jak się patrzy.

Z drugiej strony, film nosi znamiona kina klasy B., co nie każdemu może przypaść do gustu. Rzeczywiście, miejscami wydaje się drętwy, narracja bohatera z czasem nuży i irytuje. Aktorstwo nie jest najwyższych lotów, zwłaszcza Ann Savage wypada komicznie. Brak muzyki. Żebraczy budżet zmusił reżysera do delektowania się takimi efektami jak tylna projekcja, rozmycie obrazu czy zabawa światłem (najprostsza z możliwych). Zatrzęsienie technicznych niedoskonałości. Ale też ubogość środków wyrazu i krótki metraż sprawiają, że otrzymujemy surową esencję filmu noir. - klimat i szkielet historii pastwiącej się nad bezradnością bohatera. Nie będę może wkraczał na teren surrealizmu, ale senna atmosfera, rwana historia i pewne szczegóły (Haskell miał długą bliznę na przedramieniu - gdy policjant przegląda jego prawo jazdy, czyta "brak znaków szczególnych". Al był kolejnym szczeblem w tej iluzji?) sprawiają, że głupio postrzegać "Bezdroże" jako zwyczajny kawał tandety. Albo po prostu mam zbyt duży sentyment do takich filmów.

Czym jest spowiedź Ala? Przywołaniem faktycznych wydarzeń, opowieścią szaleńca, próbą usprawiedliwienia swoich czynów, układaniem dogodnego alibi? Co Ty wybierzesz?

Dziwny film. Teoretycznie powinien być zły, ale siedzi w pamięci.