to życie strasznie. W ogóle się źle zaczęło bo usiadłem sobie zupełnie na uboczu, a pomimo tego tuż po rozpoczęciu seansu wparowały przede mnie dwie artystowskie pańcie w kapelusikach. Na bogażywgo, kapelusiki, drogie pańcie zdejmujemy w kinie. Zwłaszcza jeśli to kino starego typu. Potem było tylko gorzej, ale to już wina reżysera. Albo lepiej, bo przecież choć jest to film który mija mnie bokiem i to na motorze, nie sposób ocenić go źle, bo jest zwyczajnie dobry i tyle. Ponury, w świetny sposób wypełniony dźwiękiem, obraz o tym, że strach robi dziury w mózgu i nic nie jest w stanie tego zatrzymać. Ludzie żyją w nim na śmietniku, który sami robią wynosząc odchody za róg własnego domu i boją się, a wartość, która dawała im oparcie od zawsze, rodzina, przed niczym już, w obliczu potęgi strachu, nie broni. Rzeczywistość zaciska sobie pętlę nie tylko na bohaterach, ale i na widzach, rzecz raczej dla tych którzy są przekonani co do swoich (filmowych) pragnień.