Ale wiedz, że obie płcie, nawzajem się traktują przedmiotowo, krzywdzą, a nie tylko, że wina mężczyzn, a kobieta to już może sponiewierać faceta.

No przecież już przyznałam Ci rację, to po co dalej piszesz w tak atakującym stylu? Chcesz się kłócić? Nie ze mną.

"I trzeba pamiętać, że to nie dokument, ale wizja reżyserska." - otóż to! Dokładnie, panno Agatonik - to jest klucz. Film jest ekranizacją powieści fabularnej - literackiej FIKCJI, a nie biografii per se - nie musi się zgadzać 1:1 z rzeczywistością, gdyż nie jest filmem dokumentalnym, ani reportażem.

A jest to film potrzebny, bo choć sięga po rzeczywiste, istniejące osoby, to budując ich książkowe/filmowe odpowiedniki, buduje je "z krwi i kości", w znaczeniu, że są to bardzo wiarygodnie od strony psychologicznej nakreślone postaci. (Pomimo tego, że ich historie są tutaj zmieszane z FIKCJĄ literacką, bo autorzy mają do tego prawo tworząc dzieło nie będące dokumentem.)

A całe to wielkie oburzenie można ładnie skwitować słowami samego reżysera:
"O wiele łatwiej jest wspierać rzeczy, kiedy ci się to podoba. Jest o wiele trudniej, gdy to niewygodne dla odbiorcy. Jestem wdzięczny Netflixowi" – powiedział, dodając, że przed tym filmem "nikogo nie interesowało takie gówno – jak to jest być niekochaną dziewczyną, albo jak to jest przejść przez hollywoodzką maszynkę do mięsa."

I tu faktycznie chapeau bas dla Netflixa, że odważył się wyprodukować tak niewygodne w dzisiejszych czasach dzieło, ale jakże potrzebne i resetujące myślenie na temat Marilyn, jakie się o niej utarło.



Oates pochwaliła "genialnego" - jak go nazwała - Dominika, któremu, jak powiedziała, "udało się pokazać doświadczenie Normy Jeane Baker nie spojrzeniem męskim patrzącym na kobietę, nie spojrzeniem osoby patrzącej na Normę z zewnątrz, ale ukazał ją jej własnymi oczami, z jej własnej perspektywy."

To wspaniałe uzyskać tak przychylną opinię tak wspaniałej, niezwykle inteligentnej pisarki na temat adaptacji jej własnego dzieła. Dominik dał radę, skoro i sama Oates rozpływa się w pochwałach!

Oates i Dominik są po prostu wspaniałymi twórcami; artystami.
Tak jak i Marilyn nią była.
Tyle na ten temat.

Czyli się zgadzamy, że to potrzebny i dobry film.

O tak, zgadzam się w 100%. Film potrzebny i wręcz świetny, aczkolwiek te reakcje i cała "wywrotowość" jaka wokół niego narosła - zwłaszcza w Stanach - są jak dla mnie za bardzo przesadzone i na wyrost; nadmiernie rozdmuchane. Ale z drugiej strony nie ma się co dziwić - nie jest to film, który by się wpisywał w nurt przedstawiania wizerunku kobiety, jaki jest aktualnie w kręgach filmowych pożądany. Stąd pewnie ta "wywrotowość". Ale film - rewelacja!

Myślę, że "wywrotowość" polega przede wszystkim na tym, że widzowie mogą w tm filmie obejrzeć się jak w lustrze - bo to oni w większości traktowali Marylin jak obiekt seksualny. I teraz trudno im się do tego przyznać.

Chyba faktycznie jest w tym sporo prawdy - dysonans poznawczy staje się podczas seansu bardzo silny dla odbiorcy; niekomfortowy i domagający się redukcji, która może się przejawiać w taki właśnie sposób, czyli m.in. poprzez odrzucenie i zdeprecjonowanie tego niewygodnego dla widza filmu. Zgadza się, jest to jak najbardziej sensowne.

No i stało się - "Blondynka" "zwyciężczynią" Złotych Malin. Zdecydowanie to nie antynagroda za film, a za to co tutaj przedyskutowaliśmy.