Również uważam, że Allen nie zawarł w swoim najnowszym filmie nic odkrywczego, niespotykanego dotąd na dużym ekranie. Na moją ocenę składają się głównie bardzo dobre aktorstwo, zdjęcia i dekoracje. Pod tym względem "formalnym" "Blue Jasmine" stoi na wysokim poziomie. Samą historię, pomimo swojej wtórności, również ogląda się nie najgorzej, a nie można wymagać od twórców ciągłego zarzucania nas czymś nowym. Cała historia kultury i sztuki sprowadza się do podawania na coraz to nowszych talerzach odgrzanych dań, udekorowanych i przyprawionych nieco inaczej.

Jasmine oczywiście jest fałszywą snobką i wampirem energetycznym. W mojej interpretacji tego filmu Allen punkt ciężkości kładzie nie tyle na demaskowaniu tytułowej bohaterki (bo po co wyważać otwarte drzwi), ale na porównaniu jej zachowania do sposobu życia Ginger. Jasmine idzie to celu po trupach, stara się być ślepa na występki swojego męża i dla zdobycia mężczyzny nie zawaha się stać się kimś zupełnie innym - w miejsce szczęścia zaznaje jednak spektakularnego upadku. Ginger jest jej całkowitym przeciwieństwem - nie ma większych aspiracji, idzie po najmniejszej linii oporu, bierze to co jej życie przyniesie. Po namowach swojej siostry widzimy próbuje zmienić nastawienie i raz jeden w życiu mierzyć nieco wyżej. W efekcie doznaje gorzkiego rozczarowania i w jednej z końcowych widzimy ją roześmianą w objęciach Chiliego.

No właśnie - i tutaj jest pies pogrzebany. Postać zapijaczonego mechanika sama w sobie jest niejednoznaczna i nie wiemy, czy okaże się dobrym mężem dla Ginger. Jednakże zakładając wariant optymistyczny - czy Chili jest wymarzonym kandydatem na wybrańca serca? I czy Ginger naprawdę chce z nim być, czy po prostu woli już kogokolwiek niż bycie starzejącą się samotną matką? O ile modus operandi Jasmine jest godny pogardy i potępienia, czy można mieć do kogoś pretensje o to, że pragnie wyższego standardu życia?

Hmm, dla zdobycia mężczyzny to ona zachowuje się standardowo - pokazując się kimś innym. To uniwersalne zachowanie kobiet i mężczyzn. Natomiast na co dzień trudno mówić o drodze po trupach; po prostu żyła i zachowywała się tak jak uważała, że kobieta o jej pozycji ma się zachowywać. Była jedną w wielu podobnych żon, podobnych (w swoim środowisku) mężów.
Allen znakomicie pokazał jak taka żona jest bezradna gdy świat się wali wokół. Jak się szamocze i próbuje odnaleźć bez pieniędzy, bez męża i syna (kolejność dowolna); jak beznadziejnie przegrywa.

fajne podsumowanie/recenzja; też wydaje mi się, że jedyne co nowego Allan dodał do tej historii to ocena decyzji Ginger; z tego co pamiętam Stella była generalnie zadowolona ze swojego Stanleya (w tej wyciętej scenie widać było jak bardzo pragnęła tego swojego faceta) natomiast Ginger kilkukrotnie pokazuje, że godzi się ze swoim losem bo los jakoś nie chce na jej drodze postawić nic lepszego

Właśnie, że nie zamiatała pod dywan sygnałów o zdradzie. Po prostu w nie wierzyła i już; mimo że wszystko na to wskazywało. Dopiero gdy sam mąż przyznał to wprost, zareagowała.