ano historia znana od bardzo dawna - widzieliśmy coś takiego najdosłowniej w "Coming Home" i "Born 4th of July". tylko, że tym razem mamy dokument wpisujący się w modny swego czasu nurt krytyki administracji G.W.Busha. szokowanie widokiem kaleki sikającego przez cewnik do kaczki (jakieś dziwne praktyki swoją drogą?), czy opatrzone dramatyczną muzyką sceny głosowania w kongresie za rezolucją o wojnie (no tych 23 sprawiedliwych to już przesada) nadaje filmowi charakter tak znanego nam american story. story o wierze, załamaniu, dojrzewaniu do prawdy i walki w obronie światła ze złym systemem. lubię ten schemat w kinie, ale tu najzwyczajniej to nie wyszło.
czemu? hmmm, to proste. twórcy niestety zamiast poddać się poszukiwaniu Niezależnej Prawdy (naczelny obowiązek dokumentalisty!) zawierzyli emocjom. powstał obraz, który porywa kilkoma scenami, wspaniałą muzyką Eddie'go Veddera ("no more" brzmi prawie jak protestsongi Dylana) i który może stać się sztandarowym filmem oglądanym przez aktywistów wyruszającym z wypiekami na twarzy na kolejną pikietę. jako laurka dla pacyfizmu sprawdza się w 100%, jako rzetelny, ciekawy dokument niestety nie.