w każdym momencie życia na dobre i na złe. Jeden wspiera drugiego, w tym przypadku młodszy pomaga starszemu. Życie nie oszczędzało strudzonych niełatwym losem braci. Widać po nich zmęczenie, jakie odcisnęły na nich trudne, nie łatwe perypetie życiowe. Dodatkowo zostają bez dachu na d głową, po nieszczęsnym pożarze ich domu. Dobytek jaki mieli i obrazy autorstwa Alfonsa Kułakowskiego niestety poszły w niwecz. Piękne zdjęcia, praktycznie film bez dużej ilości dialogów. Wystarczy popatrzeć w ciszy i zadumie jak dwójka braci radzi sobie z codziennym dniem z jakim muszą się zmierzyć. W ostatniej chwili Pan Staroń miał okazję ich jeszcze w sile wieku sfilmować i utrwalić na wieki za co mu chwała. Panu Alfonsowi i Mieczysławowi trzeba życzyć 200 lat życia w dobrym zdrowiu i braterskiej więzi.