"Brzdąc" jest pierwszym długometrażowym filmem Chaplina, którym ten chciał w końcu uciec od typowego slapsticku na rzecz artystycznego rozwoju. Długo szukał swojego tytułowego brzdąca, ale jak zwykle okazało się, że najciemniej jest pod latarnią, bowiem ostatecznie rolę dostał Jackie Coogan, syn jednego ze znajomych wizytujących na planie. Wybór ten okazał się strzałem w dziesiątkę - naturalność i nieodparty urok Coogana sprawiły, że w mgnieniu oka stał się on dziecięcą gwiazdą i po tylu latach jest jedynym naprawdę rozpoznawalnym partnerem ekranowym dla Charliego Chaplina. Film powstawał w niezwykle trudnym dla autora okresie i jako wynikający z osobistych tragedii budzi tym większy podziw i szacunek. Dla Chaplina była to swego rodzaju autoterapia po rozwodzie z młodziutką żoną i stracie malutkiego dziecka, które zmarło niedługo po porodzie. Naturalnym odreagowaniem wydawało się więc kręcenie filmu o relacjach rodzicielskich i współpraca z dziecięcym aktorem. "Brzdąc" to ciepły, na przemian zabawny i wzruszający, bardzo wczesny przykład doskonałego kina rozrywkowego. Dla Chaplina jest to film nie tylko udany, ale też niezwykle ważny - oto bowiem objawił się publiczności w zupełnie nowym świetle - już nie jako autor i bohater krótkometrażowych komedii slapstickowych, ale jako świadomy twórca. Choć zabawnego humoru sytuacyjnego w "Brzdącu" nie brakuje, to największe wrażenie robią przecież zdolność autora do budowania dramaturgii, twórcza wyobraźnia (scena w niebie) i umiejętność pozyskania naszych emocji, co w "Brzdącu" najbardziej mu chyba wychodzi.