Do Wrocławia do zamożnego wujostwa i ich rozkapryszonej jedynaczki przyjeżdża Bułeczka. Dziewczynka niezbyt chętnie jest przyjęta przez krewnych, co krok ujawniająca swą nieporadność w obcej jej rzeczywistości, staje się obiektem złośliwości i docinków. Zwłaszcza ze strony swej ciotecznej siostry Dziuni. Jednak gołębie serce i wrodzona pogoda ducha pomagają jej przezwyciężyć wszystkie rozczarowania i dramaty, a jeszcze przyczynić się do moralnej naprawy Dziuni i jej rodziców.

Bułeczka to dziewczynka o wielkim sercu. Pewnego dnia przyjeżdża do swojego bogatego wujostwa. Nie może porozumieć się z przemądrzałą i nieprzyjemną Dziunią, która wyśmiewa się z niej cały czas. Bułeczka swoim dobrym sercem pokaże rodzinie, że można żyć uczciwie.

Sześcioletnia "Bułeczka" po śmierci rodziców trafia do domu wuja. Mała kuzynka Dziunia przyjmuje ją bardzo niechętnie. Dziewczynce brak rodzinnego ciepła. Wuj nie może poświęcić jej wiele czasu, a jego żona jest wciąż nieobecna. Pracuje jako reżyser w innym mieście. Prowadząca dom gospodyni Małgorzata bezkrytycznie kocha Dziunię, a do "Bułeczki" nie czuje sympatii. W końcu "Bułeczka" ucieka do poznanego kiedyś wiejskiego weterynarza. Po zniknięciu dziewczynki Dziunia zaczyna rozumieć, jak wielką krzywdę wyrządziła kuzynce swoją dokuczliwością. Wyrzuty sumienia dręczą także gosposię. Odnaleziona "Bułeczka" wraca i już w atmosferze serdeczności adaptuje się w nowej rodzinie. Ciężka choroba Dziuni zbliża do siebie obie dziewczynki. Przyjeżdża matka. "Bułeczka" mówi jej, jak bardzo Dziunia za nią tęskniła. Nadchodzi rok szkolny. "Bułeczka" i Dziunia razem rozpoczynają naukę.