Cała zima bez ognia Pressbooks

"Cała zima bez ognia" to jeden z filmów konkursowych ubiegłorocznego MFF w Wenecji (gdzie otrzymał nagrodę SIGNIS - katolickiej organizacji kinematografii i sztuki audiowizualnej), a także zdobywca jednego z najważniejszych szwajcarskich wyróżnień filmowych, Swiss Film Prize w kategorii Najlepszy Film. Obraz prezentowany był także w konkursie MFF w Valladolid. Na tegorocznym Festiwalu w Łagowie film otrzymał Brązowe Grono. Film dotyka bolesnego tematu utraty dziecka przez małżeństwo. Ich 5-letnia córka ginie w pożarze, a oni sami pogrążają się w cierpienie balansującym na granicy szaleństwa. Ona zamyka się w swoim świecie, on próbuje żyć normalnie. Kiedy jego żona trafia do kliniki psychiatrycznej, bohater próbuje sprzedać farmę i podejmuje pracę w fabryce. W kantynie poznaje Labinotę (w tej roli świetna Gabriela Muskała), która uciekła przed wojną z Kosowa. Podobnie jak mężczyzna, dziewczyna również ma za sobą osobisty dramat. Cierpienie zaczyna ich do siebie zbliżać.

„Znakomita Cała zima bez ognia Grega Zglińskiego opowiada o budowaniu wewnętrznej przestrzeni. O wewnętrznym oporze, który pozwala żyć w świecie, nawet jeśli żyć w nim się nie da”. Paweł T. Felis, Gazeta Wyborcza „Film o mężczyźnie, który wszystko stracił, zadziwia niezwykłą perspektywą.” Schweitzer Filmindex „Greg Zgliński, młody Szwajcar polskiego pochodzenia, stworzył małe dzieło sztuki w postaci filmu Cała zima bez ognia. To bez wątpienia najlepszy szwajcarski film od 20 lat! Nie przegapić!” Le Temps „Szwajcarskie kino nie mogłoby wymarzyć sobie lepszej wizytówki.” L’Illustre „Zbyt rzadko możemy powiedzieć: chodzi o wielki film szwajcarski.” Le Temps „Greg Zgliński wspaniale prowadzi swoich aktorów i zadziwia jakością wizji. To coraz rzadsza cecha filmów...” L'Hebdo „Cała zima bez ognia jest świetnie opowiedzianą, wzruszającą i zmuszającą do refleksji historią.” International Herald Tribune

W straszliwym wypadku Jean i Laura tracą 5-letnią córeczkę. Od tej chwili wszystko się zmienia. Pogrążona w rozpaczy Laura trafia do szpitala psychiatrycznego. Ich małżeństwo przeżywa poważny kryzys. Gospodarstwo bankrutuje. Jean traci wszystko. Podejmuje pracę w fabryce i tam poznaje Labinotę, uciekinierkę z Kosowa. Mimo żałoby po zaginionym podczas wojny narzeczonym Labionota zachowuje niezwykłą radość życia, która pomaga również Jeanowi odzyskać energię. Powoli uczy się jak radzić sobie z ogromnym lękiem, poczuciem winy i beznadziejnością.

Polsko – szwajcarskie korzenie. Gdy miałem 10 lat, przeniosłem się z rodzicami z Polski w okolice Baden w niemieckojęzycznej części Szwajcarii. Mój ojciec był fizykiem nuklearnym. Wyjechał do Szwajcarii na trzyletni kontrakt w celu prowadzenia badań. Mama pracowała jako lekarz psychiatra. Gdy w 1981 roku generał Jaruzelski ogłosił w Polsce stan wojenny, moja rodzina poprosiła o azyl polityczny. W ten sposób Szwajcaria stała się krajem, w którym się wychowywałem. Mieszkałem tam do 25 - go roku życia. Powrót do Polski. Do Polski wróciłem, żeby studiować reżyserię. Właściwie stało się to przez przypadek. Nie dostałem się do szkoły w Monachium, zatem spróbowałem w Łodzi. Moje pierwsze wspomnienia kinowe związane są z nianią. Czasem zamiast na plac zabaw chodziliśmy do kina. Wielkie wrażenie zrobiły na mnie „Gwiezdne wojny. Imperium kontratakuje”. Marzyłem o tym, by dowiedzieć się, w jaki sposób powstaje taki film. Po przyjeździe do Łodzi miałem poczucie, że trafiłem do zupełnie innego, obcego mi świata. Polacy są ludźmi raczej otwartymi. Ja natomiast jestem bardziej szwajcarski. Zwykle się dystansuję, zachowuję rezerwę. Muszę chwilę poobserwować. Wszystko wydawało mi się tu nieco chaotyczne, ale też bardziej kolorowe niż w Szwajcarii. W szkole wciąż dominowała tradycja. Był rok 1992, czyli tuż po zmianie ustroju. Mieliśmy trochę problemów. Na przykład pracowaliśmy na starych kamerach Arriflex 35 pochodzących jeszcze z okresu II Wojny Światowej, które pozostawili po sobie Niemcy. Do kina jednak podchodziło się jak do dzieła sztuki, a do filmowca jak do artysty. Sprawy związane z produkcją filmu, jego finansowaniem, czyli wszystkie sprawy organizacyjne traktowane w szkołach niemieckich jako niezwykle istotne, tutaj miały drugorzędne znaczenie. Czasem trochę przesadzaliśmy... W pewnym momencie zapominało się o widzu. Dawało nam to natomiast możliwość samodzielnego myślenia, pomagało w samookreśleniu się. Dodatkowo nagła konfrontacja z kulturą polską pozwoliła mi odkryć jeszcze jedną rzecz: wartość pytań egzystencjalnych. W Szwajcarii dramat jest raczej mało popularny. W Polsce uważa się, że artysta, czy filmowiec, który nie stawia pytań egzystencjalnych tworzy niejako obok życia. Krzysztof Kieślowski nauczył mnie pewnej maniery. Na trzecim roku studiów w Łodzi wykładowcą mojej grupy został Krzysztof Kieślowski. Trochę wbrew własnej woli. Zaproszono go na spotkanie i już został. Wybrał trzy projekty, a między nimi mój „Before Dusk”. Spotykaliśmy się dwa razy w miesiącu na warsztatach, podczas których wszystkie uwagi Krzysztofa wydawały mi się zasadnicze. Przed śmiercią zdążył jeszcze zobaczyć nasze trzy filmy... W zasadzie to od niego wszystkiego się nauczyłem. Przed spotkaniem z nim w kwestiach filmowych poruszałem się jak we mgle. Dzięki Krzysztofowi Kieślowskiemu zrozumiałem, że praca filmowca to zadanie bardzo konkretne. Robienie filmu, pisanie scenariusza to nie są zajęcia, które dopuszczają przypadek. Trzeba wiedzieć, dlaczego robi się pewne rzeczy i umieć to wytłumaczyć. Krzysztof mówił, że nie jest ważne, gdzie postawisz kamerę. Ważne jest, dlaczego ją tam stawiasz. Tego mnie właśnie nauczył. Pewnej maniery. Maniery, która zmusza za każdym razem do zadawania sobie pytania, dlaczego robię filmy. Jedyną rzeczą, którą odrzucam jest jego pesymizm i ten rodzaj drogi w stronę samounicestwienia, którą wybrał. Definicja właściwej postawy życiowej. Do projektu „Cała zima bez ognia” dołączyłem po piątej wersji scenariusza Pierre - Pascala Rossiego. Nie mam żadnych problemów z robieniem filmu w oparciu o gotowy scenariusz. Umiem się dostosować. W przypadku tego filmu od razu poczułem, że historia Rossiego porusza problemy ludzkie, egzystencjalne, które mnie samego interesują. Jean ma bardzo dobrze poukładane życie. Spotyka go nieszczęście. Znajduje się w sytuacji, która wydaje się bez wyjścia. Jest jeszcze jego żona Laura, którą on kocha, ale w tej sytuacji życie z nią wydaje mu się niemożliwe. Jest Labinota, z którą nie mógłby być, choć przy niej czuje się dobrze... Jak żyć w takiej sytuacji? Co wybrać? Kogo wybrać? Jean musi zdecydować. Kierować się uczuciami czy rozsądkiem? W gruncie rzeczy musi odpowiedzieć na jedno pytanie: czy warto pozostać wiernym temu, w co wierzy, wiernym samemu sobie? Aby pozostać w zgodzie ze sobą cały czas musi się mieć na baczności. Dla mnie to punkt wyjścia do definicji właściwej postawy w życiu. Krajobraz zimowy służy opowieści. Zanim rozpocząłem studia w Łodzi, myśląc o filmie miałem przed oczami obrazy. Najpierw rysowałem story board, potem według niego kręciłem film – rezultat był tragiczny. Teraz inaczej podchodzę do filmowania. Myślę o historii, o sytuacjach, o tym, by postaci i ich reakcje były wiarygodne. Obrazy są pochodną postaci i dramaturgii. Powiedziałbym, że w “Całej zimie bez ognia” krajobraz zimowy służy historii. Samo usytuowanie akcji zimą było celowe. Pomaga w ukazania przeżyć bohaterów. To samo dotyczy huty, która dla Jeana nie jest niczym innym, jak czyśćcem. Żaden krajobraz nie pozostaje bez znaczenia dla dramaturgii. Teraz chyba trochę inaczej patrzę na Szwajcarię. Na tyle inaczej, żeby nie robić kina szwajcarskiego. A poza tym przecież pierwsze 10 lat mojego życia spędziłem w Polsce i to tam ukształtowała się moja wrażliwość i sposób postrzegania świata. Festiwal w Wenecji To wspaniałe, gdy twój film trafia do konkursu na takim festiwalu, jak ten w Wenecji. Tam filmy wybierają ludzie, którzy kochają kino i wiele widzieli. To znaczy, że mój film się komuś spodobał, a ja przecież nie robię filmów w próżni. Oczywiście mam też nadzieję, że obecność na Festiwalu w Wenecji pomoże mi przy produkcji kolejnego filmu, ale też spodziewam się, że cała ekipa, która pracowała przy filmie na tym skorzysta. Byłoby wspaniale, gdyby wenecki festiwal dodał nam wiatru w żagle, jak to się mówi w Polsce. Wiatru, który wyniesie nas na szerokie wody...

2001 NACH SEINEM EBENBILD – film fabularny - BetaSP (Neg. 16mm) - 50 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, dźwięk, muzyka, produkcja) II. nagroda na "FIPA" w Biarritz, Francja 2002 1997 DAS LEBEN VON LODZ – film zaliczeniowy - BetaSP - 12 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, dźwięk, muzyka, produkcja) 1995 VOR DER DÄMMERUNG - film fabularny - 35mm - 15 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż) Nagrodzony przez Federalne Biuro Kultury, Szwajcaria 1997 SPIRITS - film zaliczeniowy - BetaSP - 13 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, produkcja) 1994 GUILT - film fabularny - 35mm - 10 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, muzyka) DEN BERG BEZWINGEN – dokument - Beta SP - 25 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, muzyka) Nagroda publiczności na "7th Calcutta Film Festival on Mountains" w 1996r. 1993 QB - dokument - 35mm - 7 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, dźwięk) 1992 SPUTNIK - film fabularny - 16mm - 13 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, dźwięk, muzyka, produkcja) 1989 CONFUSION - film fabularny - S 8mm - 10 Min. (scenariusz, reżyseria, zdjęcia, montaż, dźwięk, muzyka, produkcja) 1987 OUTTIME - film fabularny - S 8mm - 8 Min. (scenariusz, reżyseria, montaż, dźwięk, produkcja) RUMMEL - film fabularny - S 8mm - 6 Min. (scenariusz, reżyseria, zdjęcia, montaż, dźwięk, muzyka, produkcja) Wykształcenie: PWSTiTv w Łodzi. Absolutorium w 1996 roku pod kierunkiem artystycznym Krzysztofa Kieślowskiego. Biografia: Urodzony 8 kwietnia 1968r. w Warszawie. W latach 1978-1992 mieszkał w Szwajcarii. Robi filmy od 1983 roku. Pisze scenariusze, reżyseruje, robi zdjęcia, ale też sam montuje filmy i pisze do nich muzykę. Były gitarzysta i basista zespołów rockowych Incognito, Far Beyond i Downunder.

Urodzony w Genewie 14 lutego 1943r. Obywatelstwo: szwajcarskie i francuskie. 1962-1969: dziennikarz prasowy. 1970: dziennikarz w telewizji szwajcarskiej. Przez 32 lata pracował jako reporter, prezenter dziennika telewizyjnego, producent i osoba prowadząca program kulturalny i wreszcie prezenter flagowego programu telewizji. W 2003 roku porzuca telewizję, by poświęcić się pisaniu. Przenosi się na wieś, gdzie czas wolny poświęca czytaniu, łapaniu much, fotografowaniu i wąskiemu gronu przyjaciół. „Cała zima bez ognia” jest jego pierwszym scenariuszem. Pierwsza wersja była rozwijana w atelier pisarskim „FOCAL-Nous les Suisses”. Wersja, z którą pracował reżyser była wcześniej wielokrotnie – samodzielnie, czy też zbiorowo – zmieniana. Scenariusze: Le Libraire Les amants du Waldhaus Publikacje: „Pour une guerre oubliée” (wyd. Julliard, 1969) „Au film des jours” (wyd. P.-M Favre, 1988) „Le pêcheur de lune” (wyd. Zoé, 1997) „Le voleur de pluie” (wyd. Zoé, 2000)

Kino 2004 DOUCHES FROIDES Antony CORDIER FANTOMES "GESPENSTER" Christian PETZOLD ORLANDO VARGAS Juan PITTALUGA CAŁA ZIMA BEZ OGNIA (TOUT UN HIVER SANS FEU) Greg ZglińSKI MFF w Wenecji 2004 2003 TROIS COUPLES EN QUÊTE D’ORAGES Jacques OTMEZGUINE SOULI, le dernier soufle (tytuł roboczy) Alexander ABELA MFF w Montrealu 2004 L’ENNEMI NATUREL Pierre-Erwan GUILLAUME DANS LE ROUGE DU COUCHANT Edgardo COZARINSKY CETTE FEMME-LÀ Guillaume NICLOUX 2002 PRZYJACIEL GANGSTERA (TAIS-TOI) Francis VEBER 2001 L’EMPLOI DU TEMPS Laurent CANTET Lew Roku na MFF w Wenecji Złota Wilczyca na Międzynarodowym Festiwalu Nowego Kina w Montrealu “Runner up”, Najlepszy Aktor, National Society of Film Critics (USA) Najlepszy Film Zagraniczny, Najlepszy Aktor, Nagrody Indiewire (USA) UN JEU D’ENFANTS Laurent TUEL 2000 WIERNOŚĆ (LA FIDELITÉ) Andrzej ZULAWSKI LA VIE MODERNE Laurence FERREIRA BARBOSA 1996 PASSAGE À L’ACTE Francis GIROD 1994 AUX PETITS BONHEURS Michel DEVILLE 1993 LA FEMME À ABATTRE Guy PINON LOUIS, ENFANT ROI Roger PLANCHON 1991 LA NOTE BLEUE Andrzej ZULAWSKI 1990 LACENAIRE Francis GIROD 1988 LES BAISERS DE SECOURS Philippe GARREL LES TISSERANDS DU POUVOIR Claude FOURNIER 1987 LES EXPLOITS D’UN JEUNE DON JUAN Gianfranco MINGOZZI Dubbing JOANNA D'ARC (JEANNE D’ARC) [głos Johna MALKOVITCHA] Luc BESSON (Europa Corp) Kursy 1999 Atelier à la Filature : Scène Nationale de Mulhouse 1992-97 École Nationale Supérieure des Arts et Techniques du Théâtre (E.N.S.A.T.T.) 1984-88 Théâtre National de Chaillot 1982 Théâtre École du Théâtre Blanc 1981 Théâtre du Miroir Wykształcenie 1977-80 Conservatoire National Supérieur d’Art Dramatique (J.-P. MIQUEL, A. VITEZ et P. DEBAUCHE) 1975-77 Théâtre du Miroir (Daniel MESGUICH) 1974-75 Cours Florent (Francis HUSTER et Daniel MESGUICH)

Kino 2003 LES REVENANTS Robin Campillo 2002 C'ETAIT LE CHIEN D'EDDY CM Olivier Babinet/B. Mandico 2000 LA VALISE CM Charlotte Walior 1999 ON APPELLE CA LE PRINTEMPS Hervé Le Roux PRESQUE RIEN Sébastien Lifshitz 1998 VOYOUS VOYELLES Serge Meynard 1997 IMPAIR PASSE ET MANQUE CM Charlotte Walior 1996 WESTERN Manuel Poirier Nagroda Jury, MFF w Cannes 1997 1994 LE WAGON CM Charlotte Walior 1991 LA REGLE DU JE Françoise Etchegaray 1989 FARENDJ Sabine Prenczina L'ETERNELLE IDOLE CM Gilles Bourdos 1988 L'ENFANT DE L'HIVER Olivier Assayas Nagroda Michela Simona 1987 LE RADEAU DE LA MEDUSE Iradj Azimi EUX CM Ann Gisel-Glass LA RUE OUVERTE CM Michel Spinosa SALADE CM Philippe Grandieux 1986 POUSSIERE D'ANGE Edouard Niermans 1983 LA LETTRE A DEDE CM Manuel Poirier Nagroda za interpretację na festiwalu w Clermont-Ferrand

Kino i TV (wybór) 2004 CAŁA ZIMA BEZ OGNIA (TOUT UN HIVER SANS FEU) reż. Greg Zgliński MANTRA krótki metraż, reż. Bronisława Nowicka 2002 MALOPOLE MEANS WORLD reż. Jan Jakub Kolski DIPLOMA krótki metraż, reż. Miron Bilski 2001 ON HIS RESEMBLANCE reż. Greg Zgliński THE MEETING krótki metraż, reż. Kim Hee Jung 1999 QUEEN OF ANGELS reż. Mariusz Grzegorzek 1997 DUSK OF A LONG JOURNEY reż. Mariusz Grzegorzek 1996 RUTHERFORD AND SON reż. Mariusz Grzegorzek 1995 MARIANNE HESITATES WITH HER MARRIAGE reż. Tadeusz Worontkiewicz 1993 PRETTY STORY reż. Marek Gracz Teatr (wybór) 2004 SUICIDE wg Nicolai Erdmana (Maria Podsiekalnikowa) reż. Marek Fiedor 2003 CORONATION wg M.Modzelewski (żona) reż. Łukasz Kos 2002 MERYLIN MONGOL wg Nicolai Kolady (Olga-Merylin Mongol) reż. Barbara Sass Złota Maska (Nagroda Krytyki) dla Najlepszej Aktorki w sezonie teatralnym 2002/03 Specialne Wyróżnienie na Festiwalu Sztuki Teatralnej w Kaliszu 2001 TRIP TO BUENOS AIRES by Amanita Muskaria (monodram) reż. Marian Półtoranos Nagroda dla Najlepszej Aktorki na Festiwalu Debiutów w Bydgoszczy Nagroda dla Najlepszej Aktorki na Festiwalu Sztuki Teatralnej w Kaliszu Nagroda Ministra Kultury 2000 MAGIC DANCE wg Wernera Schwaba (aktorka) reż. Bogdan Hussakowski 1999 RUTHERFORD AND SON wg G. Sowerby'ego (Mary) reż. Mariusz Grzegorzek 1998 WESELE wg Antoniego Czechowa (Żmindowa) reż. Walery Fokin 1997 THE GLASS MENAGERY wg T. Williamsa (Laura) reż. Mariusz Grzegorzek TRZY SIOSTRY wg Antoniego Czechowa (Irina) reż. Barbara Sass 1996 AGNES OF GOD wg J. Pielmeiera (Agnes) reż. Mariusz Grzegorzek Nagroda dla Najlepszej Aktorki na Międzynarodowym Festiwalu “Zderzenia” w Kłodzku 1994 CZAROKSIĘŻNIK Z KRAINY OZ - musical (Dorota) reż. Janina Niesobska THE LESSON wg Eugene'a Ionesco (The Pupil) reż. Michał Pawlicki Złota Maska (Nagroda Krytyki) dla najlepszej aktorki w sezonie teatralnym 1994/95 1993 ANTYGONA wg J. Anouilh (Antygona) reż. Maciej Korwin 1992 ANN OF GREEN GABLE - musical (Ann) reż. Maciej Korwin Nagroda za Najlepszy Debiut w sezonie teatralnym 1992/93 1990 MISS GOOD na podstawie „Feast Of Boris” wg T. Bernharda (monodram) reż. Marian Półtoranos Nagroda Główna na Międzynarodowym Festiwalu “Zderzenia” w Kłodzku Pierwsza Nagroda na festiwalu "Osatia" w Zgorzelcu / Goerlitz 1988 DOLLS, MY QUIET SISTERS wg H. Bardijewskiego (monodram) reż. Marian Półtoranos Nagroda Dziennikarzy na festiwalu "Wrostia" we Wrocławiu Nagroda Ministerstwa Kultury na festiwalu "Osatia" w Zgorzelcu / Goerlitz