Film jest niezwykły w swojej wymowie. Ci, którzy zarzucają mu brak realizmu, nie rozumieją przesłania reżysera. Przesłanie to ukazane jest już na wstępie i zawiera je motto filmu, będące kluczem do jego interpretacji. Obraz ten jest skrojony na miarę oczu ośmioletniego dziecka, które wciąż chce żyć w swojej -należnej mu przecież- magicznej krainie wyobraźni. Wrażliwy nad wyraz chłopiec nagle wyrwany z bezpiecznego świata, w którym przyszło mu żyć, dostrzega wyrwy w rzeczywistości. Musi na miarę swoich potrzeb na nowo zdefiniować swoje otoczenie.
Bruno nie był przesadnie naiwny, co mu się zarzuca, chciał widzieć świat oczyma dziecka, którym był. Jak każde dziecko szukał potwierdzenia dobrej oceny swego ojca, czego namacalnym dowodem było podpytywane Szmula o zdanie na temat jego własnego taty. Widział niezgodność pomiędzy uczuciem - troską swego ojca o najbliższych, a pogardą żywioną wobec Żydów. Czuł tę dysproporcję i tym usilniej chciał utrzymać pozytywny obraz swego rodzica. Poczuł się z niego dumny po obejrzeniu fikcyjnego filmu o obozie. Ulga jaką odczuł była dla niego wyzwoleniem, z powrotem mógł ufać swojemu Tacie, wierzyć, że jest on wciąż dobrym człowiekiem. W starciu z tak okrutną rzeczywistością niejeden dorosły karmił się naiwnym obrazem, by emocjonalnie udźwignąć ciężar codzienności.
Film ten bardzo blisko sytuuje się obrazu La vita e bella, gdzie dosłowność w jego rozumieniu jest również niezwykle krzywdząca. Nikt świadomie nie wierzy w obraz na ekranie- jego komediowe ramy- przeciwnie to ujecie ma stanowić antidotum na rozgrywające się dookoła piekło. Giosué bohater Życie jest piękne, ma tę przewagę nad Bruno, iż chroni go jego własny ojciec, stwarzając mu na każdym kroku świat pozorów, Bruno w tej walce pozostaje sam. Oceniając czyjąś postawę z perspektywy czasu i mając po swojej stronie namacalne fakty, nie możemy zapominać, że nie były one naocznie dostępne na zewnątrz obozu, co było celowym elementem propagandy nazistowskiej.