...poprzez pokazanie rozpaczliwych poszukiwań Bruno.- Moim zdaniem totalnie niepotrzebne i typowo "amerykańskie". (Przepraszam, że za chwilę odniosę się do książki, w innym temacie ktoś słusznie napisał, że powinno się oceniać film, a nie porównywać film z książką, ale trudno, stało się- przeczytałam książkę i nie mogę uniknąć małych porównań.) W literackiej wersji napięcie jest zbudowane w zupełnie inny sposób- tworzy się w naszych głowach, kiedy uświadamiamy sobie, że ten marsz to tak na prawdę łapanka do komory, "schronienie przed deszczem" to komora gazowa. Tylko my, jako odbiorca obrazu to zauważamy, nikt inny spośród bohaterów. Autor podkreśla, że mali bohaterowie, zarówno Bruno, jak i Szmul nie mają pojęcia co się dzieje, nie są zdenerwowani, cały czas kiedy idą jest między nimi dialog, kończący się po uszczelnieniu komory, kiedy ściskają sobie ręce i zapewniają o przyjaźni. Tymczasem o zaginięciu Bruna jeszcze nikt nic nie wie- każdy jest zajęty swoimi normalnymi sprawami, podczas gdy w obozie giną znowu niewinni ludzie- czyli dzień jak co dzień dla rodziny SS-mana. Moim zdaniem właśnie na tym polegał wstrząsający przekaz tej opowieści- małego Bruno pochłonęła "zwykła", codzienna rzecz w obozie- Holocaust, tragedia, którą jego rodzina uparcie ignorowała, nie chciała o niej myśleć. Początkowo jego śmierć przeszła bez echa- Żydzi poszli do gazu, jak co dzień, nikt się tym nie przejął. W książce dopiero potem, po jakimś czasie ojciec Bruno znajdując jego ubranie i poluzowaną siatkę odgaduje co stało się z jego synem, zostaje sprowadzony do pozycji przeciętnego ojca-Żyda, któremu w obozie zniknął syn, nie wie co się z nim mogło stać, nikt nie udzieli mu żadnej informacji, może się tylko domyślać, że "poszedł do gazu".

Takie zakończenie było dobitne i mocne w książce i moim zdaniem reżyser popełnił ogromny błąd zmieniając je na potrzeby filmu.