"Chata" jest ekranizacją bestsellerowej powieści Williama P. Younga. Jest to dosyć zaskakujące, że wielu tutejszych komentatorów szukających dosłowności w tym filmie i dopisujących własne pomysły na fabułę nie dotarło do tego faktu. O samej książce wspomnę tylko tyle, że historia w niej zawarta nie jest oparta na żadnych autentycznych wydarzeniach, jednak umiejętności posługiwania się językiem ewangelickim przez autora wraz z wplecionymi w nią pewnymi elementami jego osobistego pojmowania Boga, dają pewną możliwość nawiązania bliższej relacji z samym autorem.

Sam film natomiast opowiada historię człowieka osadzonego w rzeczywistym świecie pełnym tych samych, namacalnych problemów, jakie znamy my z otaczającego nas świata - co już jest wyróżnikiem na tle innych produkcji poruszających tematykę wychodzenia z kryzysu wiary. Oczywistym jest, że nie da się stworzyć takiego obrazu bez użycia metafor, jednak w filmie "Chata" nie są one tak banalnie opowiedziane, jak można by było się spodziewać w filmie o Bogu. Miejsce akcji narzucone jest przez powieść, więc pojawia się mnóstwo malowniczych ujęć miejsca nawiązującego do Jezioro Wałowego wraz z okolicznymi morenami. Cieszy to oko mnie jako miłośnika przyrody, choć niektóre sceny momentami niepotrzebnie podkręcono efektami wizualnymi (nie jest to na szczęście tak częste).

Produkcja w mojej opinii ma za zadanie, w duchu książki, zmierzyć się z stereotypami na temat wiary w Boga i przybliżyć ją odbiorcy w jeszcze bardziej przystępnej, namacalnej formie. Wydawać się to może na pozór banalne, jednak dla sposobu, w jaki to uczyniono - znacznie dojrzalszy niż podręcznik do religii czy większość kinowych filmów o tej tematyce - śmiało mogę wystawić wysoką notę i tak też uczynię.