Pewnie nie będę jedyny, który uważa, że największym atutem tego filmu jest nie tylko ciekawy pomysł, ale również bohaterowie? W czasach, w których horrory już od dawna polegają głównie na czekaniu na kolejną efektowną śmierć kolejnego durnego nastolatka, od "Cichego miejsca" powiewa nie tylko grozą, ale i świeżością. Gdyby głównymi bohaterami była tu jakaś grupka ocalałych, których większość służyłaby za przysłowiowe barany do ubicia, film, nawet mimo wspomnianego wcześniej ciekawego konceptu, zwyczajnie wiałby sztampą. Na szczęście tak nie jest.

Bohaterów było mi po prostu szkoda już od pierwszych scen, kiedy pokazane jest ich codzienne życie i to jak mimo wszystko starają się przetrwać. Nie ma wśród nich komandosów, cheerleaderek, playboyów i innych przedstawicieli panteonu stereotypów filmów grozy. Jest tylko matka i ojciec próbujący ocalić dzieci przed niebezpieczeństwem, a nawet dać życie jeszcze jednemu, mimo tego, że w ich sytuacji graniczy to z samobójstwem. To zdecydowanie najbardziej ludzcy bohaterowie w straszakach jakich widziałem od dawna.

W ogóle nigdy wcześniej nie spotkałem się z horrorem, który miałby taki szacunek do swoich bohaterów - praktycznie żadna śmierć( których jest tu zaskakująco mało) nie jest tu pokazana bezpośrednio. Film nie robi widowiska ze śmierci bohaterów, na ekranie nie widzimy fontann krwi, oderwanych kończyn i innych sugestywnych obrazów. W sumie to tylko jedna bohaterka krwawi tutaj na ekranie i na dodatek nie ma to nic wspólnego z polującymi na nią monstrami. Mimo to śmierć każdej z postaci boli, dlatego, że zwyczajnie w świecie nie są chodzącymi ludzikami z tektury.