Jest to historia Cruelli de Mon (de Vil), na długo z przed wydarzeń ze "101 Dalmatyńczyków". Ukazuje ona bohaterkę w całkiem innym świetle i stara się odpowiedzieć na pytanie, skąd w niej aż tyle nienawiści. Nie potrafię sobie teraz wyobrazić innej obsady dla tego filmu, jak również podobnego klimatu w innej produkcji. Trochę tego dziwnego mroku z "Dalmatyńczyków", trochę elegancji, blichtru i finezji, ale też szaleństwa, wręcz obłędu. Pod tym kątem Cruella to majstersztyk. Istny Broadway Londynu lat 70'. Jednak jest to wciąż bardziej kobiecy film niż dedykowany obojgu płciom. Znajduję tu dużo artyzmu, ale nie mogę przeskoczyć płotka z napisem "women only". Mam nadzieję, że Disney nie będzie po latach wybielał wszystkich swoich negatywnych bohaterów, ale drugą część obejrzę. Dla Emmy Stone.