Film-legenda: sugestywny portret legendarnego dowódcy z wojny domowej, postaci niepowtarzalnie zindywidualizowanej i jednocześnie typowej, uosabiającej potęgę rosyjskiego charakteru narodowego, siłę chłopa, którego rewolucja pobudziła do historycznego działania (wielka kreacja Borysa Baboczkina), zaś jego złożony charakter, łączący śmiałą stanowczość z łobuzerskim sprytem, odwagę z liryzmem, rozwija się w ostrej, dramatycznej walce. Również dzięki innym aktorom (Borys Blinow jako komisarz Furmanow, Iłłarion Piewcow jako mądry i szlachetny białogwardyjski pułkownik Borozdin, Warwara Miasnikowa jako włókniarka Anka, obsługująca karabin maszynowy, Leonid Kmit jako ordynans dowódcy dywizji i odważny zwiadowca Pietka, Nikołaj Simonow jako zawadiaka i dzielny jeździec Jełań) oraz szeregowi brawurowych scen (''psychologiczny atak'' białogwardyjskiego oficerskiego pułku kappelowców, sfilmowany w narastającym rytmie; wykład taktyki wojennej, ilustrowany poglądowo przez Czapajewa za pomocą rozłożonych na stole kartofli, kociołka i fajki; pieśń o śmierci Jermaka przed bitwą; śmierć Czapajewa w falach Uralu), film ten pozostaje żelazną klasyką rewolucyjnego kina radzieckiego, syntezą monumentalności ''Pancernika Potiomkina'' Eisensteina z dramatycznym humanizmem ''Matki'' Pudowkina. I na dodatek wciąż świetnie się ogląda.
Po prostu kapitalny obraz, jeden z najlepszych filmów lat trzydziestych XX wieku, kiedy to film był najważniejszą ze sztuk i naprawdę coś znaczył. Gdzież dzisiaj są takie filmy, gdzież takie soczyste w swym człowieczeństwie postacie? Ech...
A tytuł oryginalny należałoby napisać tak samo, jak po polsku (brzmienie jest identyczne). ''Chapajev'' niech sobie piszą Amerykanie. Jeśli ściągacie wiadomości o filmach, to zastanówcie się chociaż nad tytułami oryginalnymi.