Bardzo urzekła mnie część pierwsza. Nie tylko tym, że świat był fajnie zarysowany, ale również bohaterami. Najlepiej wypadł drugi antagonista. Król Stefan miał motywacje i był świetnym czarnym charakterem. Wiadomo było dlaczego robi to co robi. Jego starcie z Diaboliną było efektowne. Natomiast Ingrith to jakiś niesmaczny żart. Jest zła bo tak ją scenarzystki napisały. Jej motywacje są płytkie i beznadziejnie wyjaśnione. Cały czas jest ponura, skłonna nawet wymordować swych bliskich, by osiągnąć cel. Dodatkowo denerwuje jej ton głosu. Odnoszę wrażenie, że nawet przy scenie kolacji starała się gadać jak taka jadowita żmija. Cały czas gadała i gadała. Szkoda, że nikt się jej nie kazał zamknąć, ale wiadomo, bez tego intryga by się nie rozwinęła. Czy scenarzystki nie mogły przejrzeć kartek i napisać ją jakoś sensownie. Mamy już 2020 rok. Tacy antagoniści jak Ingrith nie mają prawa zaistnieć. Myślałem, że takie mendy to echo przeszłości, ale najwyraźniej nie. Żałuję, że nikt nie zabił królowej. Michelle Pfeiffer się zmarnowała dostając do zagrania tak beznadziejną postać.