Ktoś napisał, że to trochę taki film podobny do twórczości Tarantino, trochę w tym prawdy, a trochę bujdy.
Primo - końcówka, Tarantino nie rozwiązuje akcji w taki sposób, "żyli długo i szczęśliwie" to na pewno nie motto Quentina. U niego do samych napisów końcowych nie jesteś pewien czy ktoś jeszcze nie zginie, czy komuś nie utną palca... itp.
Secondo - nieprzewidywalność. Podobieństwo jest tu spore. Jedna lokalizacja, wiele postaci, każda wnosi coś innego do życia głównego bohatera, ograniczona przestrzeń, a jednak co chwila dzieje się coś nieprzewidywalnego (jak np. śmierć Dallas i pojawienie się "psychola artysty"). Ale mało zwrotów akcji. W filmach porównywanego reżysera, nie wiadomo w którą stronę zwróci się akcja. Reżyser tworzy osobliwy klimat.
Terzo - Postacie. Tu wiele wspólnego znajdziemy. Dobór ich ma niebotyczne znaczenie, i tu i tu, to właśnie na ich historii ma się wypromować film. Wśród wielu musimy się domyślać kim są i samemu dopisać ich życiorys, ale widząc murzyna z marihuaną, możemy sobie wyobrazić z jakiego gangu przyjeżdża. To pobudza naszą wyobraźnię. Zastanawialiście się, kim w ogóle jest Dallas, że tyle wie o Nicku i Caseyu? Samotna nimfomanka, szukająca towaru i pieniędzy. Jedni powiedzą, że była byłą dziewczyną któregoś, inni, że zwykłą prostytutką którą wychaczyli gdzieś, a inni znowu, że tylko wspólniczką w brudnych interesach obu "dżentelmenów". Od tego w jaki sposób zinterpretujemy je zależy nasz odbiór filmu.
Poza tym sporo krwi, a reżyser nie bał się żadnych odważnych scen.

Ocena: 7,5/10 - za to że zakończenie było odbiegające od całości, no i w sumie chwilę się spóźniłem więc nie wiem tak do końca jak wyglądał początek.