To jest koncert gry aktorskiej obu głównych bohaterek. Zwłaszcza femme fatale jest tu podręcznikowo tajemnicza, złowroga i pociągająca. Jej twarz i półuśmiech przykuwają wzrok - reżyser i operator wielokrotnie to rozgrywają, począwszy od wprowadzenia Helene na ekran, jak np. w scenie, gdy główny bohater kilkakrotnie próbuje odjechać samochodem i wciąż wraca o te parę metrów do przodu, napotykając tę samą mroczną, zastygłą twarz w oknie samochodu. Niesamowita scena. I ta tancerka-dziwka o twarzy niewinnej jak aniołek. Anielskość podkreślana w dialogach, w imieniu Agnes. Do tego duże ufne oczy, chęć wyrwania się z zaklętego kręgu niemocy, ze zła dotychczasowego życia. Łzy u obydwu kobiet jakże prawdziwe. Biel ubioru tancerki, kontra czarny strój Helene.
Witalność i radość życia u jednej, wbrew słabemu sercu i przeciwnościom losu. Młodzieńcza ufność, mimo że wokół zło i wyrachowanie - brak wsparcia i miłości u matki, brak prawdziwej miłości i pragnienie odmiany przegrywanego życia. Magnetyczne i fascynujące zło u drugiej, bezinteresowne krzywdzenie innych, demoniczny bezruch twarzy.
Dwie piękne kobiety. Filmowane na tle wiele mówiących rekwizytów, z wykorzystaniem gry świateł. Jakżeż działa to ujęcie, gdy po raz pierwszy w filmie, pokazywana dotąd enface Helene, odbierając telefon odwraca się do tyłu i patrzy na matkę bohaterki i na nas - widzów.
Arcydzieło Bressona. Niesamowity film.