Ale zacznę od początku.

Zwiastuny filmowe były bardzo fajnie zmontowane i zachęcające. Nie wymagałam zbyt ambitnego kina, bo o takie ostatnio ciężko. Mimo to poszłam z ciekawości, by zobaczyć kolejną wizje przyszłości, które może lub nie może czeka następne pokolenia. I co mi to dało? Dało mi to tyle, co nic, bo wyszłam z kina z uczuciem kompletnej obojętności. Mogłam to oglądać ale jakbym tego nie zrobiła to też by było ok. Nie wywarł na mnie specjalnego wrażenia, bo to wszystko już było. Momentami film strasznie się dłużył i męczyłam się zastanawiając ile jeszcze do końca.

A teraz trochę spoilerów co do fabuły. Spoilerów, refleksji i pytań, bo nie które rzeczy są dla mnie nie jasne.

Dlaczego, gdy Jonasz czy jak mu tam było przekroczył granice to wszystkim wróciła pamięć? Po prostu nie rozumiem na jakiej to zasadzie działało. Coś mi umknęło czy to nie zostało wyjaśnione? Przecież on sam chyba nie dostał jeszcze wszystkich wspomnień i historii?

O co chodziło z tą całą chatą w lesie? Czemu ten-którgo-imienia-nie-pamiętam widział to we wspomnieniach, a później sam tak jakby na nowo to przeżywał? Co u licha sanki robiły w środku lasu? I czemu ci ludzie cały czas śpiewali tam kolędy? Boże narodzenie cały rok tam trwa czy co?

Emocje. Skoro jak sami wspomnieli emocje były tak jakby wyłączone to czemu odczuwali np. przyjaźń? Albo zazdrość tak jak w przypadku Asher’a? Przecież to łączy się z głębszymi przeżyciami, a oni mieli je wyciszone.

Ale nic z tych niejasnych dla mnie rzeczy nie przeszkadzałoby mi tak bardzo, gdyby – i tu odnoszę się do tytułu mojego tematu:

…na zakończenie dowalili tak naprawdę ostro. W sensie – tu się budzi moja chora wyobraźnia - np. Fiona dostała ten zastrzyk, albo gdyby ojciec głównego bohatera sam sobie wbił tą igłę po zdaniu sobie sprawy z tego, że zabijał dzieciaczki. To by było coś! Nikt mi chyba nie powie, że to nie byłoby coś nowego, coś co wywarłoby wrażenie na każdym.

Wiem nie powinnam się doszukiwać drugiego dna w tym filmie, jednak drażni mnie fakt, że ostatnio wszystkie filmy lecą jednym schematem. Ile można? Jak nie wampiry, wilkołaki czy inne stwory nocy z których robi się domowe zwierzaki, to znowu dystopie, gdzie jeden bohater od zawsze czuje się inny. Bleh. Już sam początek Dawcy mnie rozwalił i siłą się zmusiłam, żeby nie wyjść z kina. „Od zawsze czułem się inny.” OMG… normalnie się wzruszyłam.

Na sam koniec to co mi się podobało, a czego było nie wiele:

- ścieżka dźwiękowa, nawet przyjemnie się jej słuchało podczas niektórych monotonnych scen

- czarno-biały początek filmu i stopniowe przejście w kolory – to jest dokładnie to co mnie zachęciło w zwiastunach i co w filmie też wypadło bardzo dobrze

- nawet fajnie pokazali jak główny bohater (wciąż nie pamiętam jego imienia) dostaje wspomnienia

To by było na tyle. Podsumowując jeśli ktoś ma ochotę na film bez głębszego przekazu, nic nie wnoszący do życia i w idiotyczny sposób próbujący pokazać jaka przyszłość nas czeka to polecam The Walking Dead, bo przynajmniej mają zombie.

Ode mnie Dawca dostaje 5 chociaż w sumie sama nie wiem za co.