Wiem, że powinienem pisać raczej o filmie jak o filmie, ale przecież powstał na podstawie książki. I choć jako sam film zrealizowany jest poprawnie, a Jeff Bridges I Brenton Thwaites grają świetnie, to brak w num tej wyjątkowości, jaka cechowała "Dawcę" w formie pisanej. Na dodatek sporo zmian i pomijam tu nawet fakt, iż Jonasz i jego rówieśnicy nie kończą tutaj nie 12, a jakieś 17 lat, to wszystko staje się automatycznie i technicznie futurystyczne aż do przesady (na przykład kształt samolotów). Czuję się też zmuszony czepiać się szczegółów takich jak to, iż Asherowi i Fionie pprzyznano inne specjalizacje niż w książce (co łączy się także z durną sceną następującą pod koniec filmu - przyssanie Jonasza do dna samolotu i zrzucenie do rzeki), inne numery (chodzi o kolejność ich przyznawania), za mało się ponadto dowiadujemy o fikcyjne społeczności przed ukazaniem grudniowej ceremonii. Im dalej, tym więcej zmian, choć można było wszystko pięknie pokazać scena po scenie (wszak książka jest stosunkowo krótka - ma niespełna 300 stron). Ostatni akt jest zaś pokręcony i debilny. Może co najwyżej na siłę próbować zwiększyć adrenalinę i nie trzyma w napięciu, tak jak czytelnicy cały czas trzymają kciuki, aby Jonaszowi się udało. Samo zakończenie, choć nawiązuje do książki, to jednocześnie jest słodko żenujące i denerwujące. Tak bardzo, że wychodząc pospiesznie z sali kinowej wykrzyczałem głośne pretensje pod adresem reżysera i reszty ekipy filmowej.