Wahałem się między oceną 2 a 3… tak, ten film jest aż tak zły. Bo nawet jeśli przymknąć oko na absurdalną, niedorzeczną fabułę (to rzekome „opętanie” to pretekst do całej historii filmu tylko, że równie dobrze w jego miejsce można by wstawić wampiryzm, chorobę zombie, czy cokolwiek innego), to wciąż jest to nakręcone w tak przewidywalny sposób, że mimo krótkiego czasu trwania, co kilka minut sprawdzałem, ile mi jeszcze tego zostało… Kolejne sceny to klisza za kliszą. Fani gatunku najpewniej będą tu ziewać z nudów. Od początku wiadomo jak się to wszystko skończy. Schemat za schematem…

W tle rysuje się wątek dramatyczny: straumatyzowana bohaterka po przykrym zdarzeniu z przeszłości bla bla bla oraz jej ex - policjant, który próbuje pogodzić się z rozstaniem i być może z nią bla bla bla… dostają swoją szansę, by „wrócić do życia” poprzez horror jaki się rozgrywa. No ileż razy moża opowiadać tę samą historię. Jeszcze gdyby to było ciekawiej nakręcone. Ja tu nawet nie czułem jakiejkolwiek izolacji, wręcz przeciwnie, z tyłu głowy wciąż miałem to, że na wyciągnięcie ręki głównej bohaterki ta ma w swoim zasięgu nocnych stróżów, recepcję, do której zawsze się może odezwać. Za to ta Hannah Grace po tym jak się.. ekhem… po tym jak zmartwychwstała, to jej charakteryzacja woła o pomstę do… hmm, chyba piekła w tym przypadku? Jakieś niezdarne, pokraczne CGI – ta poczwara miałaby mnie w jakikolwiek sposób wystraszyć? Taki to film… jeszcze na dodatek ktoś przez przypadek zmienił nazwę z „Autopsja Jane Doe 2”.