I znowu te "toposy" Browninga: zemsta (motyw przewodni filmu), fiksacja bohaterów na jednej rzeczy/celu i która jest motorem napędowym ich działań (Emil i Marguerita Coulvet ze swoją "misją" zmniejszania ludzkości), kalectwo (Marguerita poruszająca się o kuli, co jest interesujące o tyle, że nie było w filmie nic co wymuszało by jej kalectwo). Tym razem obyło się bez cyrku :)

Niestety zabrakło nieodżałowanego Chaneya, więc popisów aktorskich nie uświadczyliśmy. Co nie znaczy, że pod względem aktorskim film źle się prezentuje. Berrymore w podwójnej roli Paula Lavonda i pani Mandelip wypada naprawdę dobrze. Chyba jeden z niewielu przypadków we wczesnym kinie kiedy widz nie zachodzi w głowę jak można było nie rozpoznać mężczyzny przebranego za kobietę. Poza Barrymorem świetnie wypada Juanita Quigley ten demoniczny wygląd i szaleństwo w oczach :) Może jest to kreacja ciut "przegięta" ale wtapia się wyśmienicie w estetykę filmu i ogólnie w styl Browninga (zawsze kręcił swe filmy w zbyt teatralnej manierze, zwłaszcza jeśli chodzi o kierowanie aktorami - podejrzewam, że to konsekwencja tego że zaczynał jako twórca kina niemego).

Efekty specjalne są nawet niezłe - nie rażą oka po 72 latach co jest niewątpliwym plusem, no ale nie jest to też "mistrzostwo świata". Szacunek za stosowanie ich z umiarem.

Fabuła całkiem przyjemna. Postacie są wiarygodne - co nieczęsto zdarza się w kinie grozy z lat 30-tych i 40-tych - ich motywy jasne, działania logiczne itp. Razić może jedynie sam pomysł na zmniejszenie ludzi i kontrolowanie ich działań siłą woli. Pomysł - dodajmy - którego konsekwencją jest kilka niedorzeczności takich jak: kontrolowanie zmniejszonych ludzi bez kontaktu wzrokowego (kiedy na początku filmu Emil stwierdza, że wtedy kontrolować ich się nie da), kierowanie ich działaniami w budynkach których nie zna Lavond itp. Jest to mocno naiwne nawet w konwencji sci-fi.