Kilka lat temu obiecałem sobie, że nie będę oglądał nigdy więcej polskich komedii. Niestety, dostałem free bilet na przedpremierę Disco Polo i obietnicę złamałem...niestety!

Nie rozumiem czemu polscy "twórcy" nie stworzą po prostu zjadliwego filmu fabularnego z oryginalną, spójną i logiczną fabułą, okraszanego inteligentnym i pikantnym humorem, ze szczyptą dobrej akcji. W zamian otrzymujemy ZAWSZE nudny, tandetny, bezsensowny, oklepany bełkot z tanimi żartami na pierwszym planie.

--- SPOILER PONIŻEJ --- SPOILER PONIŻEJ --- SPOILER PONIŻEJ ---

Główna linia fabuły jest groteskowo banalna - wiejski "chłopek roztropek" marzy o zostaniu gwiazdą disco. Wraz z kolegą i jego siostrą postanawiają szturmem podbić rynek muzyczny poprzez wdzieranie się podstępem na scenę czy podszywanie się pod inne zespoły. W końcu udaje im się podpisać kontrakt muzyczny z wytwórnią, której prezes nie darzy sympatią głównego bohatera. "Chłopek roztropek" z wzajemnością zakochuje się w partnerce prezesa, który pomimo głębokiej odrazy do "chłopka roztropka" ratuje mu życie, oddaje partnerkę, po czym wszyscy razem śpiewają machając rączkami "bo wszyscy Polacy to jedna rodzina". The end.

Fabuła tania jak woda źródlana w Biedronce ale z bólem brzucha dałoby się ją jeszcze strawić. Czego się nie da strawić to domorosłej symboliki odwołującej się do narodu amerykańskiego - wszędzie flagi US, wszyscy jeżdżą amerykańskimi furami, bohaterowie przemieszczając się po Polsce co chwilę przejeżdżają przez Wielki Kanion (dosłownie), strażnicy polskiego więzienia noszą mundury amerykańskiej policji, czarne charaktery używają amerykańskiej broni, etc.

O co chodzi ktoś zapyta? Po co ta cała bijąca z ekranu amerykanizacja? Czy ma to na celu przedstawić analogię do popularności muzyki Country w Stanach? Czy może jest to odniesienie do american dream (od pucybuta do milionera)? Szczerze mówiąc zapewne nikt nie wie i się nie dowie czemu miały służyć te wszystkie odwołania. Wg mnie takie było zamierzenie - pokazać coś bez sensu i niech domorośli intelektualiści się "głowią" co reżyser miał na myśli.

Scenarzysta do tego wiadra pomyj postanowić dodać jeszcze jednej śmierdzący składnik - sceny surrealistyczne. Film Disco Polo jest przesycony pseudosymboliką, której zapewne on sam (scenarzysta) nie bardzo rozumie. Główni bohaterowi niejednokrotnie są przedstawiani jako kowboje na Dzikim Zachodzie (dosłownie), jadąc przez bezdroża Wielkiego Kanionu (w Polsce) zatrzymują się żeby przepuścić karła w garniturze prowadzącego świnię na smyczy, "chłopek roztropek" przylatuje na Saharę balonem, do którego podczepiony jest jacht, żeby po paru sekundach pływać tym jachtem po wydmach Sahary (dosłownie), prezes wytwórni cofa się w czasie, Niecik zostaje rozstrzelany ze 100-letniej broni (Thompson M1A1) po czym z ręką w temblaku skacze sobie w rytm muzyki etc.

Taki trent nie jest niczym nowym - chociażby przerośnięty symboliką surrealistyczny film "Kret" z 1970r., który niczego sobą nie reprezentuje (notabene tam też znajdziecie moją opinię). Czy warto go jednak powielać? Pamiętam jak 20 lat temu krążył po podstawówce wyjątkowy suchar - "wchodzi facet do windy, patrzy a tam schody, i myśli sobie po co mi ten kaloryfer skoro ja i tak zębów nie myję". Mając 10 lat owy "dowcip" wydawał mi się przezabawny. Z tego co pamiętam był wtedy cały dział "dowcipów bez sensu". 20 lat później mam oczywiście zgoła odmienne preferencje. Może zatem filmy pokroju Disco Polo są skierowane wyłącznie do 10-latków jakże infantylnych z racji wieku?