Reżyser i scenarzysta Renaud Gauthier uczynił ze swej pierwszej fabuły dzieło odpowiednio balansujące pomiędzy jowialną ironią a zdrowym rozsądkiem. Znalazł w niej miejsce zarówno na autoszyderstwo i flirt z konwencją, jak i twórczy rygoryzm – a więc i na skupienie, i na zabawę. Film zrealizowany został z zacięciem godnym Briana De Palmy (patrz: scena ucieczki jednej z ofiar przed morderczym Duane’m Lewisem), oparty jest na rewelacyjnym montażu dźwięku i obrazu oraz wybornej wręcz ścieżce dźwiękowej. Soundtrack autorstwa Bruce’a Camerona ma szansę wejść do kanonu muzyki filmowej.

hisnameisdeath . wordpress . com/2014/12/28/filmowe-podsumowanie-2014-roku-25-najlepszych-horrorow-cz-2 (spacje!)