"Do bólu" to analiza toksycznych więzi rodzinnych dorosłego syna.
Ukochany jedynak, 53-letni Jacek, wykonujący czynnie zawód lekarza psychiatry, wciąż mieszka z matką, która jest wobec niego zaborcza i nadopiekuńcza. Codzienne życie tego duetu zmienia pojawienie się Ewy, kobiety, z którą związuje się Jacek. Całej trójce bardzo trudno odnaleźć się w nowym układzie.

Pan Jacek nie ułożył sobie życia. Jest z matką, znosi jej narzekania i nieustanne ocenianie. Czuje się za matkę odpowiedzialny. Kobieta ma neurotyczną osobowość, jest stanowcza, zaborcza i apodyktyczna. Jacek – bezradny, zagubiony, pełen kompleksów, sympatycznie misiowaty, nie lubi swojego ciała. Od 25 lat żyje w celibacie, czasem za dużo wypije i wciąż rozmawia o ojcu. A przecież ma już za sobą 53 lata życia i doświadczenie z praktyki lekarza psychiatrii. Razem z matką mieszka w starej PRL-owskiej, niewykończonej willi. Gnieżdżą się w jednym wyremontowanym pokoju.
Kamera obserwuje życie Jacka, który pracuje na oddziale krakowskiego szpitala psychiatrycznego. Czasem maluje obrazy. Jest ich kilkadziesiąt, może kilkaset. Na każdym jest ukrzyżowany Chrystus. Film pokazuje codzienne życie Jacka, jego kontakty z nadopiekuńczą matką. Kiedy w jego życiu pojawia się nagle kobieta, wybucha konflikt. Po wielu latach erotycznej abstynencji Ewa obudziła w nim na nowo mężczyznę.