Widocznie mamy zupełnie zidiociałe "tiktokowe" społeczeństwo, nie potrafiące docenić tego typu filmowych eksperymentów. No chyba że krytycy we wszystkim doszukują się drugiego i trzeciego dnia, w większości obrazów widząc śmiałą wizję, awangardę, ekscentryczność, odważne pomysły i tak dalej. Jak dla mnie prawda przeważnie leży pośrodku.

Przede wszystkim sam pomysł jest ciekawy w swoim absurdzie. Człowiek traktujący drugiego człowieka jak psa i nie widzący w tym nic złego ani gorszącego. Załóżmy też, że nasza główna bohaterka jest na tyle łasa na pieniążki, że postanawia przymknąć oko na tę dziwną fanaberię swojego nowego chłopaka milionera. Mogę nawet uwierzyć w jakiegoś szczątkowego aspergera u Sigrid, nie pozwalającego jej odczytać niepokojących sygnałów, jakie wysyła Christian. Ale po pierwszej "rozmowie" z psem tylko totalny idiota, pozbawiony instynktu samozachowawczego, nie uciekłby gdzie pieprz rośnie. A ona zaczyna się zachowywać tak absurdalnie głupio, że cała radość z seansu pryska jak bańka. Szczytem debilizmu jest akcja z nożem, po którym już wiadomo jak to wszystko się skończy. A niestety kończy się tak nijako, jak to tylko możliwe. Jeszcze liczyłem na jakiś ciekawy twist, na coś co mnie wyrwie z kapci i sprawi, że film jeszcze zyska w moich oczach. Nic takiego nie nastąpiło, historia zakończyła się w najprostszy z możliwych sposobów.

Zawiodłem się srogo. Liczyłem na coś naprawdę odjechanego, tymczasem dostałem mocno średni thriller z ciekawym pomysłem wyjściowym.