Tytułowy Glas to lekarz zajmujący się głównie sprawami małżeńskimi, w którym doradza obu małżonkom, jak rozwiązać problemy „płciowe" - dosłownie i w przenośni. Sam jednak miota się w swoim wnętrzu, nie potrafi rozmawiać z kobietami, zgrywając jednocześnie pruderyjnego i rozwiązłego dewianta. Jego lekarska praktyka skupia się głównie na tematach aborcji i daje mu pretekst do wewnętrznego spełnienia, schronienia i poczucia obowiązku (zawsze odmawia procedury).

Walka płciowości skupia się tu w Glasie, który postrzega siebie jako zbawcę kobiet, z drugiej zaś często przyjmuje na siebie kobiecą perspektywę angażując się w swoją przeszłość oraz intymność. Wzbudza on sympatię, ale jest też trochę antypatyczny, męczony przez sprzeczne pragnienia i wspomnienia, uważa się za szlachetnego i honorowego, ale nie potrafi zdefiniować siebie inaczej niż jako wybawiciela kobiet wierząc, że zapewnia im zbawienie. Ma chyba świadomość, że to stałe miotanie się sprawia, że życie go ominęło - i być może wcale nie jest tym, za kogo uważa go społeczeństwo - a kobiety służą mu dla potwierdzenia swojej wartości.

Wszystko to okraszone jest surrealistycznymi wizjami, kamera wiruje po ekranie i nie skupia się na konwencjonalnych kadrach, montaż bywa czasami zbyt szybki i ekspresyjny, ale to podsyca tylko niespójność duszy Glasa. Całkiem ciekawe eksperymentalne dzieło