Dolly Parton: Cudownych świąt, w oryginale: Dolly Parton’s Christmas on the Square.

Chciałabym powiedzieć, że właśnie obejrzałam klasyczny, świąteczny film rodem z „Opowieści Wigilijnej”. Niestety, nie można tak obrażać klasyków. Wierzę, że Maria S. Schlatter, chciała przedstawić magię świąt, pokazując przemianę serca głównej bohaterki granej przez Christine Baranski. Niestety, coś co miało być klasyczne i piękne, okazało się być półtora godzinnym, świątecznym kiczem.

Film zaczyna się od przedstawienie małego miasteczka, które wygląda jak wyjęte z kuli śnieżnej, stojącej u babci na kominku. Wierzę, że twórcy już samą scenografią chcieli przygotować nas do świąt, aczkolwiek, jedyne wywołane uczucie to uczucie żenady i niedowierzenia, że ktoś to pokazał na ekranie. Sam film mieści się w kategorii musicalowej, co oznaczało dla twórców, że co drugie zdanie powinno być śpiewane, nie tylko przez Dolly Parton. Muszę przyznać, że część muzyczna tego filmu nie była tak rażąca –Christine zrobiła ogromne postępy od premiery pierwszej części „Mamma Mia”- aczkolwiek, układy taneczne były niedoprecyzowane i chaotyczne. Sam koncept filmu był także niejasny, odparłam wrażenie, że scenarzysta, za bardzo nie wiedział jakie tematy w tym filmie poruszyć, więc zdecydował się na poruszenie wszystkich: śmierć rodzica, złamane serce, utrata dziecka, utrata przyjaciela, zyskanie wiary, porzucenie wiary. To wszystko sprawiało, że widz nie wiedział do końca o czym ten film jest.
Główna bohaterka Regina kreowana była na współczesnego Scrooge’a, dzięki swojemu kunsztowi aktorskiemu sprostała temu zadaniu, była wiarygodna, niestety Dolly Parton powinna pozostać przy śpiewaniu, bo to jest coś co jej wychodzi, czego nie możemy powiedzieć o jej aktorstwie.

Dlatego do wszystkich którzy planują obejrzeć ten film – nie musicie cały czas patrzeć na ekran, delektujcie się oprawą muzyczną, a w międzyczasie spędźcie czas na rozmowie z rodziną.


Wesołych świąt wszystkim!