Dawno, dawno temu żył sobie Max Ophüls, który postanowił przedstawić nam świat jeszcze dawniejszy, utracony - ten w którym królowały koronkowe suknie, ciężkie, grube zasłony, cylindry i długie płaszcze, ozdobne domy. Końcówka XIX wieku (możemy przyjąć, że po prostu czas sprzed IWŚ), trzy proste historie, nierówne, nie tylko pod względem długości.

Nie zanosiło się, żebym polubił ten film, pierwszy akt uznałbym nawet za zbyt brutalny, kontrast wytwornego balu z jęczącym starcem był dla mnie zbyt szorstki. Jednak druga część, tytułowy Dom Pani Tellier - tutaj płacz Panny Róży prawie przeszedł na mnie jak na wszystkich wiernych w kościele. Barokowe wnętrza kościoła, wykwintne stroje zacnych gości z miasta, piękno tej podniosłej chwili niesamowicie mnie wzruszyły. Dodatkowo jeszcze ta piękna scena zbierania kwiatów na łące, na pewno zostanie w mojej pamięci. Trzeci akt obejrzałem już "na sterydach" - nadal trzymał mnie nastrój po drugiej części. "Still, it's very sad, but my friend - there is no joy in happiness".

Na pochwałę zasługuje na pewno pracy kamery - zza okiennic, pomiędzy szczebelkami schodów, wypadająca z okna. Niezbyt tylko rozumiałem ukośne ujęcia. Scenografia także zrobiona była świetnie, na pewno pozwoliła wprawić w nastrój owych czasów. Film kwiecisty, sielankowy, barokowy, romantyczny, pełen wytwornego słownictwa.