Film udowadnia, że pamięć zaklęta w ścianach domu i zwykłych przedmiotach jest najtrwalszym źródłem wspomnień, niedotykalnym przez wpływ rzeczywistości. Ową reminiscencję urwanych, wzruszających momentów w filmie rozpoczyna niczym magdalenki w powieści Marcela Prousta  upuszczenie fajki przez starca w głębię zalanej kamienicy.