Nic wielkiego się po tym filmie nie spodziewałam - i słusznie. Rzecz jasna w ogóle nie oddaje atmosfery książki, co też żadnym zaskoczeniem nie jest. Ot, film komercyjny, z nutką tajemniczości i grozy, wszystko podkolorowane, poprzycinane, spłaszczone i podane w ładnym opakowaniu. Ale kilka rzeczy raziło mnie szczególnie. Po pierwsze, obraz. Oczywiście musieli wpakować w niego tyle efektów specjalnych, ile to możliwe, więc wydawał dziwne odgłosy, "patrzył" na innych, ruszał się, coś gadał, robaki mu w oka wyłaziły, w końcu sam z siebie wyłaził... No bezsens kompletny.
Po drugie, sprowadzono poszukiwania przyjemności Doriana tylko i wyłącznie do seksualnych ekscesów. To mocne uproszczenie, zwłaszcza w porównaniu z książką.
Po trzecie, Sybil była kompletnie nieprzekonywująca. Już pomijam to, że cały ten wątek był zmieniony, ale kto by się spodziewał samobójstwa? W scenie, w której po raz ostatni rozmawiała z Dorianem była raczej wkurzona niż zdruzgotana czy zrozpaczona.
Po czwarte - zupełnie niepotrzebny wątek z córką Harry'ego i tą niby wielką miłością i nawróceniem Doriana. Po prostu na nie.
Po piąte - chwilami po prostu parskałam śmiechem w momentach, które wcale nie powinny mnie śmieszyć. To nie świadczy dobrze o filmie.

No i taka to produkcyjka, bez rewelacji. Ale przyjemna wizualnie i gdybym nie czytała pierwowzoru, podobałaby mi się o wiele bardziej. Bo "Portret Doriana Graya" Oscara Wilde'a jest genialny i żeby zrobić porządną ekranizację, która oddawałaby jego atmosferę, trzeba by reżysera-artysty.