DROGA DONIKĄD to niedzisiejszy film grozy. CZemu? Nie jest to kino ani szybkie, ani nazbyt krwawe, ani też efekciarskie jak w wypadku PIŁY, HOSTEL, WOLF CREEK i innych.
Obraz R. Ledwige przypomina zapomiany juz nieco gatunek filmów grozy zwany psychothrllerem. DO najwybitniejszych przedstawicieli tego gatunku należą: WINDĄ NA SZAFOT, PSYCHOZA, NOŻ W WODZIE, WSTRĘT, ZAWRÓT GŁOWY, WIDMO,REBEKA, CO SIĘ ZDARZYŁO BABY JANE?, LOKATOR, POJEDYNEK NA SZOSIE, BLUE VELVET, SUBLOKATORKA, BARTON FINK, AMERYKAŃSKI PRZYJACIEL, GRA RIPLEYA i UTALENTOWANY PAN RIPLEY. Tak więc gatunek ten ma na koncie wiele znakomitych filmów. Elementy psychothrillera można wychwycić w takich hitach jak: SIEDEM, MILCZENIE OWIEC, FATALNE ZAUROCZENIE, NAGI INSTYNKT, DZIECKO ROSEMARY, LŚNIENIE, POWIĘKSZENIE czy JADE.
DROGA DONIKĄD nie jest filmem nazbyt orygniualnym, gdyż pwiela wiele gatunkowych scheamtów. Nie udało się tu też nazbyt naciągane zakończenie- owszem jest ono emocjonujące, ale brakj w nim pazura.
Film ten to niespieszne i kontemplacyjne kino. Twórcą udaje się chwilami zarysować napięcie psychologiczne miedzy głównymi bohaterami. Siła filmu jest aktorstwo Scotta Mechlowicza, którego znamy juz z popularnego obrazu SIŁA SPOKOJU.
Mechlowicz to aktor utalentowany, młodziutki, piękny, a do tego barzdo subtelny. Amelia WArner i Shaun Evans wypadają jedynie przywoicie przy tak świetnym partnerze.
Sam film jest śrdenio udany, bo choć sporo tu psychologii postaci i prawdodobieństwa to sam film nie jest zbyt oryginalny. Do tego chwilami bywa dość nudnawy, przez co może zrazić do siebie współczesnego młodego widza.
Mimo tych wad DORGA DONIKĄD jest filmem , który ogląda sie bez bolu, ale też bez większej satysfkacji.
Ot taki gatunkowy przeciętniak.