II wojna światowa. Ojciec przed rozstaniem z dwoma trzynastoletnimi synami daje im zeszyt przykazując, aby zapisywali w nim codzienne doświadczenia. Chłopcy mają znaleźć schronienie na wsi, u babci. Jednak kobietę bardziej interesuje zawartość butelki niż jej własne wnuki. Zamiast azylu chłopców czeka brak miłości, walka o przetrwanie i doświadczenie w pełni okrucieństw wojny. Koszmarna rzeczywistość znajduje odzwierciedlenie w rzeczowych, pozbawionych uczuć wpisach w zeszycie. Film pokazuje drastyczny obraz wojny widzianej oczami dziecka, choć nieco inny niż kino zdążyło nas przyzwyczaić. Obserwujemy proces utraty złudzeń i wymuszone, przyspieszone przejście głównych bohaterów w dorosłość.

W dużym zeszycie piszą dwaj chłopcy, bliźniacy, którzy obiecali ojcu, że zachowają dla niego wszystkie swoje wspomnienia i przemyślenia. Ojciec jest żołnierzem i musiał opuścić synów, kiedy wybuchła II wojna światowa. Matka też ich opuściła – mówiąc, że to dla ich dobra, zostawiła braci u babki. Nienawistna kobieta, którą sąsiedzi nazywają "wiedźmą", mieszka w rozpadającej się chałupie. Zdani na siebie bohaterowie obserwują rzeczywistość i wszystko pilnie notują w zeszycie. Wyciągają wnioski: skoro żyją w nieczułych i niebezpiecznych czasach, to i oni sami muszą być nieczuli i niebezpieczni. Ćwiczą więc odporność na ból i odrzucają miłość rodziców. Zmieniają się w dwugłowe widmo. Film Szásza przypomina napisany beznamiętnym stylem raport z dehumanizacji. To opowieść osadzona w konkretnych historycznych realiach, ale mająca charakter alegorii – traktująca o złu, które rodzi się z chęci przetrwania, jest toksycznym produktem ubocznym wojny.